Bazen bir duvarın arkasından sesleniyorum sana ama duyuramıyorum.
Boğazımın yırtıldığını zannediyorum uyandığımda.. Bazı kabuslarda duvar sensin zaten.. Bazı kabuslarda duvar benim..
Daha küçük çocukken. " Büyüyünce mutlaka yalnız kalacağım!" derdim. İşte sonunda yalnızdım! Ancak bu defa da yalnızlığıma hapsolmuştum. Oysa ben sadece, istediğim zaman,içine girip çıkabileceğim bir yalnızlık odasını istemiştim..
Ama bugünü,dünü unutmak için yaşamak, hiçbir halta yaramadı.Aksine... Unutulması gerekip de unutulamayanlar,katlana katlana çoğaldı.. Meğer önce yarını unutmak gerekiyormuş..