Dayan Kalbim
Seni dağladılar, değil mi kalbim,
Her yanın, içi su dolu kabarcık.
Bulunmaz bu halden anlar bir ilim;
Akıl yırtık çuval, sökük dağarcık.
Sensin gökten gelen oklara hedef;
Oyası ateşle işlenen gergef.
Çekme üç beş günlük dünyaya esef!
Dayan kalbim üç beş nefes kadarcık!
Necip Fazıl Kısakürek
Karmakarışık bir haldeyim. İçimde bir ben var benden ayrı. Onu tanımıyorum. Nerden çıktı ne zamandan beri var bilmiyorum. Her seferinde bende burdayım der gibi asla unutturmuyor kendini. Kalbimi sıkıştırıyor önce sonra nefesimi elimden alıyor. Umursamayınca uykumu da alıyor elimden. Onu tanımadığım, tanımaktan çekindiğim için acıyorum kendime. Aslında emin değilim, benden ayrı bir ben varmı yoksa ben asıl benden mi kaçıyorum? Bunu düşünüyorum sürekli. Belkide düşünmüyorum. Emin değilim kafamın içinde binlerce şey var. Ya da olan birkaç tanesinin sesi çok yüksek bilmiyorum. Hakkımda hiç bişey bilmiyorum. Sadece yorgunum. Evet, sanırım hepsi yorgunluktan. Biraz dinlenicem. Enazından kulağıma fısıldayan sesler biraz durulana kadar.
Yaslan göğsüme sevdiğim
Benim gönlüm gök gibidir açık deniz gibidir
Pas tutmaz benim içim yeryüzü gibidir
Toprak gibidir
Sen ki bulut gibisin
Ay gibisin güneş gibi bazen...
Okur Takip Önerileri
Ağlamaktan göz pınarlarım kurudu içime ağladım herkes taştan sandı kalbimi
Bağırmaktan sesim kısıldı herkes korkudan sandı sessizliğimi
Rüyalar uyandırdı uykularımdan uykusuz kaldım herkes tembellikten sandı çökmüş gözlerimi
Yoruldum,
Tutunamıyorum...
Her gece zıplıyorum uykumdan
Eriyip gidiyorum yanı başınızda mum misali
Ne zaman fark ediceksiniz beni? Işığım bitince mi?..
Bataklığın ortasındayım yine
Duygularım cımbızla özenle çekilmiş gibi
Etrafım kalabalık ama ben yanlızım.
Kalabalığın ortasındaki yanlız ruh...
Ne yaparsa yapsın içindeki boşluk dolmayan ruh
Yüreğinde kocaman bir boşlukla yaşayan ruh..
Ne zaman geçer bu ızdırap?
Ben, bana hiç benzememeye başladım, uzaklaştım kendimden.
Kafamın içindeki dünyada çok uzak diyarlardayım.
Sensizliği çok derinden hissetmeye başladım.
Neredesin?
Bekliyorum. Bu ızdırabın son bulduğu zamanı bekliyorum.
Kafanı kaldır, bak!
Görüyor musun?
Gök içindekileri haykırmakta
Senin haykırmaktan korktuklarını
Belki bu yüzden bu yağmur sevdan kuş yürekli
Ne zaman gök haykırsa
Derin nefes alan sen değil misin?
Karanlık bulutlar ne zaman ağlasa
Beklenen
Konuşamazdım zaten hep yazardım. Artık yazamıyorum, kalemim beni terk ettiğinden beri yazamıyorum.
Bu gidiş hiç birine benzemiyor bu ızdırap bir başka batırıyor hançeri yüreğime.
Nereden çıktı bu terkediş? Anlamış değilim. Dört bir yani dertle çevrili dünya'da acılarımın kağıda yansıması biraz olsun gönlümü ferahlatırdı..
Şimdi oturmuş beklemekteyim. Tekrar yazmaya başlayacağım günü hasretle beklemekteyim. Çölün ortasında ansızın beliren yağmuru beklemekteyim. O yağmur gözyaşlarımla birlikte bütün dertlerimi alıp götürdüğünde, sonbahar da dökülen yapraklar yerini çiçek tomurcuklarına bıraktığında gelmiş olursun di mi? Beni çok bekletme olur mu? Seninle konuşmamız gerek kelimeler daha fazla gönül koymadan. Acele et kelimelerin bekleyecek sabrı kalmadı.
Şimdilik gidiyorum. Sessizliğim beni çağırıyor...
Bazı uykular var
Daldığında kaldıran,
Kalktığında kalbe batan
Geçen bazı günler var
Ardına baktığında ağlatan...
Hatırlanan bazı anlar var
Acı çektiren,
Öfkeyi anlatan
Söylenmesi gerekenler var
Zincire vurulan kelimeler,
Dile gelmeyen düşünceler var
Nerde bittiğini bilmediğin karanlık kadar,
Umut var;
Ayağa kalkmanı
Adım atmanı sağlayan...
Bütün gayretini toplayıp kalemi eline almıştı sonunda. Bu zamana kadar hiç yazmadığı şeyleri yazmak adına oturmuştu bugün masa başına. Kaleminin yazmaktan çekindiği şeyler vardı. Sevda gibi...
Belki de çekinme sebebi bu kadar değer verdiği şeyleri anlatınca büyüsünün bozulacağından korkuyordu; ya da ardı sıra sürekli yazmaktan.. Sonuçta iki kelimeyle tanımlanabilecek şeyler değildi bunlar. Bir yerden başlasa gerisi su gibi akıcaktı ama yazmıyordu işte. Çekincesini devam ettiriyordu, zaten yazsa ne olucaktı ki? Ne kadar anlatabilirdi sevdayı ya da anlatabilir miydi?
Hem bu kadar bir haber olduğu hemde anlatmak, yazmak için fırsat kolladığı sevda ne büyük bir şeydi.. Sevda kelebeğini hiç görmediği halde nerden biliyordu nasıl bir kelebek olduğunu.. Artık başı ağrımaya başlamıştı. Sanırım sevdayı anlatan mısraların yazımı yine ertelenmişti. Sessizce kapattı defterini belkide bir daha hiç bu konuyu düşünmemek üzere rafa kaldırmıştı aklındaki sevda mısralarını...
Sessizliğimde boğuluyorum bu gece
İçimdeki kanla beslenen benden saklanıyorum,
Dudaklarımı araladığımda çıkıcak kelimelerden korkuyorum,
Sessizliğim sesimden daha çok gürlemeye başlamış yeni farkediyorum...
Gözler önünde bir sima
En derin mahzenlerde saklanan belli belirsiz görüntüler,
Zehirli sarmaşıklarla kaplı kan pompalamaya çalışan yorulmuş bir kalp..
Devam edebilmek hep böyle zor muydu?
Geride kaldığına emin olduğun anların geride kalmadığını fark etmek...
Belkide en ağır olanıydı içlerinden.
Gemileri batıracak fırtına yakındı
Fırtınanın zehrini akıtacak inanç bekleyişini sürdürmekteydi
Yalpalanarak savrulsa da batmayacaktı gemiler batamazdı!
İnsanın içindeki karanlık son bulmaz bazen o kapkara karanlığın hiçliği ortasında kaybolup gidiceksin sanarsın. Yapabilirim, çıkabilirim burdan dersin ama eski gücünün olmadığını farkedersin. Sonra bir şeyler olur, anlamlandıramadığın bir hızda bazı iyi ki'ler dahil olur hayatına. Hiç beklemediğin bir zaman yaşantına dahil olan bir insandır bazen bu iyi ki. Sen kendince rüzgarda savrulurken ayak uydurur sana hiç bir öneminin olmadığını düşünürken bir bakmışsın çıkmaya çalıştığın yolun yarısı bitmiş bile..
Karanlıklar bazen hiç aydınlığa çıkmaz belki ama mücadele etmek,gülebilmek gittiğin yolu sokak lambalarıyla dolu aydınlık ferah bir yer yapmak demek değil mi? Yanında iyi ki'ler ve yüzlerdeki tebessüm sayesinde bu zorlu yolda yürümek eskisinden kolaydır artık.
Kalbimde bir boşluk var bu gece , sanki içimden bir parça kopmuş ve ben onu bulmak için ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Yüreğime oturmuş ağırlık bugün hiç gitmemek üzere taht kurmuş gibi.
Kalp atışlarımın yükseldiğini nefesim kesilince anlıyorum.
Sahi, ben hiç nefes aldım mı?
Yeni farkediyorum , ben hiç nefes almamışım ki sadece yaşamışım. Vazonun içindeki çiçekler nasıl hareket etmeden sadece durup yaşıyorlarsa bende öyle yaşamışım. Şimdi içinde bulunduğum vazo kırıldı,o zaman ben artık yaşamıyo muyum?
İnsanlar ne tuhaf. Vazo verirsin nefes alamıyorum, der, alırsanda yaşamıyorum.
Belkide istediği ona verilen vazo değildir. Vazonun içindeki su gibi hayat olmaktır. Ona hiç sunulmayan hayat...
Ömrü boyunca suya ulaşma hayaliyle yaşayan bir çiçektir belki.
Suya ulaşmak zor ve yakıcı. Her şeyden ödün verip ulaşmak için çabaladığın yolun seni bir şekilde geriye atmaya başarması kadar yıkıcı değil ama...
Suya ulaşmış olduğunun hayali direnme gücü verirdi ayakta tutardı, sanırım bugün kalbimdeki boşluk, yüreğimdeki ağırlık yetmedi ayakta kalma gücümüde aldılar elimden.
Hesaba katmadıkları bir şey vardı. Her geçen gün git gide azalan umudum hala yanımdaydı.
Belli belirsiz kısık sesiyle bana "hadi kalk artık" diyen umudum. Kafamı kurcalayan düşünceler belliydi...Hala o suya ulaşabilirim, her şeye rağmen devam edebilirim di mi?
İşitilenler karşısında sükût kaplar içi
Beyinde zelzelelere yol açan seslerin çığlıkları ardından bozulan bir sükût...
Çığlıkları sadece senin duyduğun bir senfoni
Susması için her şeyi yapmaya hazır ama hareket edemeyen buz kesmiş bir beden...
Ardından bir ses duyulur,
Sakin, belli belirsiz kelimeler dökülür dudaklardan; dayanamıyorum beni artık bana bırak...
Gözlerime keder dolmakta her gece
Omuzlarım ağırlaşmakta taşıdığı yüklerden,
Yüreğim yorgun ama umudunu kaybetmemek için her gün yeni bir savaş içinde. Çünkü, o'da biliyor
Umudum biterse bir gün, artık ben, ben değilim.
Her şeye rağmen tutunan eller benim değil
Her şeye rağmen mücadele eden yaşlı gözler benim değil
Ben, ben olmaktan çıkmış, avâre dolaşırım şu fâni dünya da.
Artık son gelmiş ama ben hala nefes almaktayım.
