Halbuki insan doğduğu günden itibaren mağlûptur, şefkate muhtaçtır.
Sayfa 203
Aşk… dedi. Hayatın içimizde gülümseyen yüzü.
Sayfa 197
Senin dışında düşünememek hastalığına müptelâyım.
Sayfa 192
Okur Takip Önerileri
Elbisem çok eski olsun… Fakat bahçemde en iyi güller yetişsin.
Sayfa 187
Madem ki o benim için artık her şeydir, o hâlde bütün kâinatımla ona taşınacağım!
Sayfa 186
İstanbul’u tanımadıkça kendimizi bulamayız.
Sayfa 179
Bu derinden kavuşmalar ve bırakınca duyulan hasret tek başına bir ömre sığmazdı.
Sayfa 151
Nihayet aşk da ölüm gibi, insan hayatının belli başlı merhalelerinden biriydi.
Sayfa 149
İçinde müphem ümitlerin hudutsuzluğu ile uyanan bir şey, hiç tanımadığını sandığı bir yaşama sıcaklığı hep kendisini ona doğru sürüklüyordu.
Sayfa 145
İnsanlıktan ümit kesmedim, fakat insana güvenmiyorum.
Sayfa 100
Biz düşüncelerimizi çok defa omuzlarımızda taşırız.
Sayfa 89
O neşe bir sırça kadehti ki, kırılmıştı.
Sayfa 67
Karanlıkta su sesi insanın içindeki ölüm mayasının dilini konuşur.
Sayfa 35