Kitabın kapağını açtığınız an bir savaşın ortasında buluyorsunuz kendinizi. Okuduğunuz her satırda oradaymış gibi hissediyorsunuz. Uzun süre aklımdan çıkmayacak sahneler vardı, beni çok etkiledi. Savaşın korkunçluğunu iliklerine kadar hissetmeleri için, bilinçsizce savaş çığırtkanlığı yapan herkese okutmak isterdim bu kitabı.
Kabuslarla dolu uzun bir rüyadan uyanmak gibiydi…
Mutlaka okuyun, okutun.
Beni çok etkileyen bir alıntı ile sonlandırıyorum:
Yakınlarına anlatıldığı kadarıyla aklını yitirmesi şöyle olmuştu: Komşu alay süngü hücumuna kalktığı sırada onlar yedek kuvvet olarak bekliyormuş. İnsanlar öyle yüksek sesle “hurra” diye bağırıyor ve koşuyormuş ki, neredeyse top seslerini bile bastırıyorlarmış ve birden top sesleri kesilmiş, birden “hurra” sesleri kesilmiş ve birden mezar sessizliği çökmüş: Koşup yetiştikleri ve süngü çarpışması başladığı içinmiş bu. Sinirleri bu sessizliği kaldıramamış.
Artık yanında konuştukları, gürültü ettikleri ve bağırdıkları sürece sakin duruyor ve kulak kabartıp bekliyor; ama bir dakika bile sessizlik olmaya görsün: Başını tutuyor, duvara, mobilyalara koşuyor ve saraya tutulmuş gibi titreyip dövünüyor. Çok yakını var, nöbetleşe gürültüyle sarmalıyorlar onu; ama geceler kalıyor geride, suskun ve uzun geceler; burada babası alıyor işi üstüne, o da ak saçlı ve o da biraz deli. Odasına yüksek sesle tik tak eden, çeşitli zamanlarda neredeyse aralıksız vuran saatler asmış ve şimdi de sürekli çalan bir çıngırağa benzeyen bir tür tekerlek uyduruyor. Hiçbiri iyileşeceğine dair umudunu kaybetmemiş, çünkü henüz sadece yirmi yedi yaşında…
(Syf 62)
