“geceleri yatağa uzanır ama uyuyamazdım. nefret edecek bir sürü şey gelirdi aklıma ama sonunda yine kendimden nefret ederdim.”
okuduğum en trajik kitaplardan biriydi. her şey o kadar iç içe ki bu kitapta, hayatla beraber ölüm, mutlulukla beraber onlarca hüzün, zenginlik ve sefalet…
yapılan tek bir hatanın onlarca hatalar silsilesine sebep olması ve kumar bağımlısı bir baba yüzünden her şeyini kaybeden bir aile… tüm ailesinin ölüp gitmesine şahit olmuş bir baba…
xu ailesinin hayatının değiştiği noktada süregelen siyasi ve sosyal olaylar da cabası. zaten azıcık kalmış olan varlıkları da komünal düşünceye kurban oluyor ve bir şeylerin düzeleceği noktada aynı sefalete geri dönülüyor. çocukların hayatını kurtaralım derken yapılan hatalar. kız çocuğunu, erkek olanın okumadı için satmak(!) sonra geldiğinde göndermeye kıyamamak, erkek çocuğu yeteneği olan atletizmden para getirmediği için uzak tutmak. bol bol psikolojik ve fiziksel şiddet, bu ailenin öyküsünde ne ararsanız var.
çok duygusal bir kitaptı çok. beni bir livaneli'nin (bkz: huzursuzluk)kitabında zilan'ın öyküsü ağlatmıştı bir de bu böyle hüzünlendirdi.
kitabın adı yaşamak ama içinde çok fazla ölüm barındırması sarsıcı bir özellik.
zor şartlarda yaşamak korkunç bir şey, hele bu bir de savaş, kıtlık ve açlıkla harmanlanıyorsa…
kitap hakkında yazacak o kadar çok şey var ki yazdıkça yazasım geliyor, yazasım geldikçe sinirlerim bozuluyor. bu bir kitap olsa da bir yerlerde insanların gerçekten böyle hayatlar yaşadığını bilmek kahredici.
