Bi şehir ol.
Mesela,
İstanbul gibi..
De ki;
Boğazım kuruyana kadar seveceğim seni.
Bir şehir ol..
Mesela İstanbul gibi..
Uzaktan bakanlar seni hiç bilmesinler.
Sen İstanbul gibi dur olduğun yerde ama sana gelmeye çalışanlar sana gelemesinler.
Uzaktan güzel görün herkese ama hiçkimse bilmesin içini.
Sen bir şehir ol İstanbul gibi ; herkes
Adımlarken Galata Kulesi' nin daracık basamaklarını uçup uçmayacağını bilmiyordu Hezarfen. Bir tek şeyden emindi yalnızca. İnmeyecekti yürüyerek çıktığı merdivenden.
Galata Kulesi
6 Haziran 1973
Pırıl pırıl bir yaz günüydü
Aydınlıktı, güzeldi dünya
Bir adam düştü o gün Galata Kulesinden
Kendini bir anda bıraktı boşluğa
Ömrünün baharında
Ve hiçbirşey yazmak gelmiyor artık içimden,
Son satırları yazıyorum sana Sevgili
Sondu herşey belkide , ne gelecek baharda biz varız ,
Ne de üzerimize usul usul doğacak olan güneş ...
Hâni beraber yürüdüğümüz yolda karşımıza çıkan o çicekçi abla halâ bekler bizi orda ,
Kız Kulesi hatırlarmıydı ona karşı bir demli çay içtiğimizi ,
Galata Kulesi hatırlarmıydı ki yüksek balkonundan tüm İstanbulu seyretişimizi
Bak Sevgili biz bitsek bile ne çok mazimiz kalmış bir türlü birbirimizi sığdıramadığımız koca İstanbul ' da
Biz bitiyoruz Sevgili ,
" Velhâsılkelâm ; Biz Bittik Sevgili ..."
Ümit Yaşar Oğuzcan
GALATA KULESİ
6 Haziran 1973, pırıl pırıl bir yaz günüydü,
aydınlıktı, güzeldi dünya,
bir adam düştü o gün galata kulesinden.
kendini bir anda bıraktı boşluğa;
ömrünün baharında, bütün umutlarıyla birlikte paramparça oldu.
bir adam düştü galata kulesinden;
bu adam benim oğlumdu gencecikti Vedat,
ışıl ışıldı gözleri, içi,
bütün insanlar
