Gündüzleri sürekli bir şeyleri geçiştirme telaşından mıdır ya da yapılması gerekenleri yetiştirme düşüncesiyle kendimle yarıştığımdan mıdır ki genellikle bugünü ve yarını düşünür halde olurum, çünkü hep sona ulaşma derdindeyimdir, her şeyi olması gerektiği hale getirip rahatlama hissiyatını yaşama isteği. Ne var ki, gece kendimle baş başa kaldığımda günün kısa bir fragmanı geçer hatta o anla kalmaz geçmişe doğru gelgitler yaşarım, kendimle konuştuğum nadir anlardır gece, her ne kadar her şeyin üstünü örter gibi görünse de aksine tüm düşüncelerin açıkça ortaya çıktığı zamanlardır, yeri gelir kendime kızarım keşke derim şöyle olsaydı yeri gelir karşımdakine söyleyemediklerimi dökerim. O andan çıkıp geçmişe yolculuk yaparım. Bu kitap da aynı bu hisleri yaşattı bana, geceye, ölüme dair satırları okurken bazı kelimeler beni başka düşüncelere sevk etti, bazen tek bir dizeye takılı kaldım bazen de aksine üst üste okuduğum dizelerde o hisse yabancı hissettim kendimi, içselleştiremedim o duyguyu.
Şiirlere karşı hep tedirginimdir, çünkü yazıldığı andaki duyguların ne kadarı bana geçebilir ve ben ne kadarını özümseyebilirim emin olamıyorum :) ama yine de uzun aralıklarla da olsa okumadan edemiyorum, bunu da uzun bir zaman zarfında az az dozlarla severek okudum. Sol sayfada Almancası da yer alıyordu, tanıdık kelimeleri incelemek ve dizeleri karşılaştırmak da güzeldi.
