Bu mektepte bir anane daha vardı. Ağlaya, bağıra falakadan kalkan çocuk, kendinden sonra dayak yiyecek olanın ayaklarını tutardı. Bu, vazifeden ziyade bir hak, bir imtiyazdı. Çocuk, bir başkasının dayak yemesine vasıta olmakla kendi acısını bir dereceye kadar unutmuş olurdu.