"Yalnızlık, acınacak bir durum değil, daha çok gizli bir krallıktır..."
"Ben yalnızım" diyor sanki her nesne; "demek ki, karşısında hiçbir şey yapamayacağınız bir zorunluluğa kapılmışım. Eğer kendimden başka hiçbir şey olmazsam, yıkılmaz olurum. Ne isem o ve sakınımsız olduğuma göre, yalnızlığım, yalnızlığınızı tanıyor."
Sayfa 76Kitabı okudu
Ne kadar saygı duyuyor nesnelere. Her nesnenin kendine has bir güzelliği var; çünkü her nesne, kendisi olma edimi içinde, "yalnız"; her nesnenin içinde, yeri doldurulamayacak bir şey var.
Sayfa 74Kitabı okudu
Giacometti, çağdaşları için çalışmıyor, ne de gelecek kuşaklar için: Ölüleri nihayet kandırabilen heykeller yapıyor o.
Sayfa 72Kitabı okudu
Atölyeden sokağa çıktığımda, işte asıl o zaman, etrafımda hiçbirşey gerçek değil artık. Söylesem mi acaba? Bu atölyede, bir adam usulca ölüyor, tükeniyor, ve gözümüzün önünde, başkalaşıma uğrayarak tanrıçalara dönüşüyor.
Sayfa 71Kitabı okudu
Giacometti, elinden gelse, kendini un ufak edip toza dönüşecek; kim bilir ne kadar mutlu olur o zaman!
Sayfa 67Kitabı okudu
Hepsi de çok güzel kişiler, gene de bana kalırsa, bu heykellerdeki hüzünle yalnızlık, ansızın çıplak kalan şekilsiz bir adamın, -şekilsizliğinin gözler önüne serildiğini anlar anlamaz, yalnızlık ve zaferini göstermek için- bu şekilsizliği dünyaya takdim edişindeki hüzünle yalnızlığı andırıyor.
Sayfa 60Kitabı okudu
Giacometti'nin, bir kere, tek bir kere olsun, bir insan ya da nesneye küçümseyici bir bakış fırlattığını sanmıyorum. Herkes en değerli yalnızlığı içinde görünüyor olmalı ona.
Sayfa 60Kitabı okudu
Asla yanılmayan, ancak sürekli yolunu kaybeden bir adam. Hep daha derine dalıyordu, akıl almaz, çıkışsız yerlere.
Sayfa 52Kitabı okudu
Her heykel, öylesine uzak ve yoğun bir gecede, geriler, -ya da ilerler- gibi ki, ölümle bir oluyor.
Sayfa 51Kitabı okudu