Ah Sen ;
Yarım kalmış o şiirlerimin en güzel giriş kısmı en anlamlı başlığı.
Ah Ben ;
Şiirlerine yazar olmuş,cümlene virgül olmuş sana son nokta olmuş.
Destanlaşan Üç Ülkücü Genç
1968 yılında Ankara İlahiyat Fakültesi öğrencisi Ruhi Kılıçkıran ile başlatılan ve bugün üç binlerle ifade edilen ülkücü şehitler kervanına 1970 yılı içinde üç isim ilave olmuştur: Süleyman Özmen, Yusuf İmamoğlu ve Dursun Önkuzu.
Süleyman Özmen: Süleyman Özmen Ankara Ziraat Fakültesi öğrencisiydi. Günlerce muhasara
Jura Hikâyeleri ve Efsaneleri. 12. Bölüm'ün bir kısmı ünlü Saat Evi'yle ilgiliydi.
XVIII. yüzyılın başında, diye anlatıyordu yazar, bir saatçi ailesi bu evi, kuzeyli fırtınalardan korunmak ve sabır isteyen işlerini icra edebilmek için bir tepenin yamacına inşa etmişti. Aslında, meraklı gözlerden saklamak istiyorlardı. Bu zanaatkârlar simyacıydı. Büyüleyici etkiye sahip sihirli pandüller yapmayı başarmışlardı. Şaşmaz çark takımları, hassas mekanizmalar...
Efsanenin başka versiyonları da vardı. Bunlardan birine göre, saatçiler bir büyücü soyundan geliyordu.
Evleri pis kokuların yayıldığı bataklıklarda bulunuyordu ve sarkaçlar doğrudan cehenneme açılıyordu. Bu "kapılar" iki yönde de işliyordu. Şeytanlar, iki gotik rakam arasından dünyamıza giriş de yapabiliyorlardı..
Sayfa 190 - Doğan KitapKitabı okudu
Sevdiklerimizin değerini bilelim:(
(okumak isteyenler için çok uzun ama duygusal bir metin bırakıyorum buraya -bendenizden-)
(Askerden dönen Necmi'nin annesini kaybetmesi üzerine arkadaşına bunu anlatması)
Necmi başını büküp olayları tek tek anlatmaya başladı. ‘Valla devrem ne sen sor, ne ben söyleyem. Bizimkiler de bilmez ama benim sonum yakındır. Benim Valideyi hatırlar
GİRİŞ
Lakin Sultan Ebu Hasan 750/1349'da Tunus'tan ayrılır ayrılmaz Hafsilerden Fadl b. Sultan Ebu Yahya Tunus üzerine yürüdü ve burasını Merinîlerden geri aldı. Fadiler ailesinin mülkünü yeniden kurdu. Muhammed b. Tafragin'i vezir tayin etti. Fakat çok geçmeden vezir, Fadl'a isyan etti ve onu azlederek kardeşini tahta çıkardı.
Sayfa 26 - Dergah yayınları 8.baskı Eylül 2012Kitabı okudu
Yazarı neredeyse hepimiz 
Fareler ve İnsanlar kitabından biliyoruz. O yüzden yazardan hiç bahsetmeden direkt kitaba giriş yapacağım.
Öncelikle kitapta beni benden alan bir nokta vardı. Bazıları belki bu beğendiğim noktanın hikayenin akıcılığını azalttığını iddia edebilir, ama benim kitapta en çok sevdiğim şey bu oldu. Her bölümün sonunda 2-3 sayfalık kısa bir bölüm var. Bu bölümlerde John Steinbeck sosyologluğunu konuşturmuş diyebilirim. Hikayenin olay çizgisiyle çok az bağlı olan bu bölümlerde yazar öyle bir sosyolojik analiz yapıyor ki, bu analiz kendimi tam da kitabın içindeki hikayenin içinde bulmama yol açıyordu.
Hikayenin büyük kısmı yollarda geçiyor ve biz okuyucular da o aile ile birlikte yolculuk yapıyoruz. Ailenin açlığını midemizde hissediyoruz, susuzluğu dudaklarımız çatlayarak hissediyoruz, yoruluyoruz, dinleniyoruz, terliyoruz. Günlerce duş alamayan ailenin ter kokusunu duyuyoruz. Çocukların bütün her şeye rağmen o kaygısızlığını çok iyi görüyoruz, onlarla eğleniyoruz, yaramazlık yapıyoruz.
Kitapta beni en çok etkileyen karakter ise John amca oldu. Hayatında bir kez yaptığı o hatanın ağırlığı ona o kadar çok gelmiş ki John bunun altından kalkamıyor, baş edemiyor. Her boş kaldığı anında acı çekiyor. Karısının karın ağrısını hafife alıp hastaneye götürmediği için ölmesi ona öyle bir vicdan azabı veriyor ki ondan bahsedilen her satırda bunu hissediyoruz. Hiçbir şey artık onu şaşırtmıyor ya da üzmüyor. Kitap bize bu vicdan azabını o kadar iyi yansıtıyor ki...
