... başucumda duran Küçük Prens biblosuna bakıyorum.
Senden bana kalan her şey gibi kırık, ama asla atamayacağımı biliyorum.
Kainat türlü biçimlerde kandırmaya çalışıyor beni. Bulutlar ilerliyor, bir ayyaş nara atıyor, bir araba acı acı klakson çalıyor, daldan bir yaprak düşüyor... Orada öyle sabit dururken, her şey beni kimsenin umurunda olmadığıma, unutmayışımın bir anlam taşımadığına inandırmak için yarışa giriyor. Sabırla bekliyorum ki, bütün kozlarını oynasınlar. Ne olursa olsun duruyor, duruyor, duruyorum...
Her durumda yapacağın en doğru şey, geçmişin tüm acılarını olduğu yerde, geçmişte bırakıp kendine yeni bir hayat kurmandır.
"Aşka inanmıyor musun Sanem?"
"Sadece aptallar aşka inanır."
"Emin misin?"
"Tabii ki eminim."
"Sadece aptallar emin olur."
"Bazen siz insanlara gerçekten çok şaşıyorum. Şansınız ne kadar azalırsa, kendinize güveniniz o kadar artıyor."
Sonra hep mutsuz, hep karanlık, hep yalnız oldum ben Fezai abi. Kimseyi gerçekten sevmedim, kimseden gerçekten nefret etmedim, yaptığım hiçbir şeyin gerçekten bir anlam taşıdığına inanmadım. Ve Tanrı'yla da bir daha hiç konuşmadım. Böylece zaman içinde birbirimizi unuttuk.
“Aşk hiç yaşanmakta olan bir şey değildir," diye açıkladı Amcabey. "Ancak bir hatıra olabilir. Aşk acısı zannettiğin şey, aşkın kendisidir.”
“- Aşka inanıyor musunuz?
+ Tanrı’ya inandığım kadar.
- Öyleyse Tanrı’ya da inanmıyorsunuz.
+ Bilakis, dedi Tesla. Tanrıya her şeyden çok inanıyorum. Sadece varolup olmamasını pek önemsemiyorum.
- Anlıyorum.
+ Anlamıyorsunuz.”
Anladığım kadarıyla, bu uzaylıların bizimkinden çok daha gelişmiş bir teknolojisi var. Yani böyle diledikleri gibi dünyaya gelip gidebildiklerine göre...