Umut , yokluktan üstündür ; kaybolmaz , yenilmez ve tükenmez.
Ruh bilir ki her şeye rağmen, tüm kazalara, tüm belalara rağmen sorulması gereken soru şudur: Bu acı bana ne söyledi ve ben bu acıdan ne öğrendim? Acı usta bir öğreticidir, istesen de istemesen de öğrenirsin, güçlenirsin, uyanırsın, ayağa kalkarsın. Yeter ki acıyı lanetleme, yaranı öteleme, kabuğunu kusurdan sayma ve unutma:
"İNSAN YARAYLA DOĞAR, YARAYLA BÜYÜR VE NİHAYETİNDE DE YARAYLA GÖMÜLÜR."
Sayfa 143Kitabı okudu
İçinde büyük hayal kırıklıkları taşıyanlar, konuşmak istediklerinde hep susarmış. Çünkü insan yokluğu anlatmak ister sıklıkla ve ses, o yokluğun sadece izidir, bazen önemsizdir ve bu yüzden sessizlikle anlatılır bazı yokluklar..
Sayfa 20Kitabı okudu
Yoldan savrulmalar da yolculuğa dahildir.
Yaralarımdan çiçekler filizleniyor, görüyorum. Renk renk sümbüller, gelincikler, menekşeler. Görünen o ki güzel bir bahçeye sahip olacağım.
İnsana en derin ve en öldürücü yaraları hep en yakınındakiler verir.
Hayat bir denge sanatıdır.
İnsan var oldukça duygu da var olacak ve şiir ancak son insanın kalbindeki kırgınlıkla beraber yok olacak.
Karşılaştığımız güzelliklere, farklılıklara verdiğimiz tepki artık şaşkınlık ve dikkat kesilmek değil, elimizi telefona atmak oluyor
Basit bir bisküviyi pazarlarken bile "anne eli değmiş gibi" mottosu kullanılıyor. Çünkü biliyorlar ki anne güven yurdudur ve anneye yapılan her atıf satılacak ürün için artı bir değer oluşturur.
Peki, sahiden de geçmiş, bugün hatırladığımız kadar özel ve güzel miydi?
Affetmeler içinde en zorudur; başkalarının sana yaptıklarını değil de, kendinin kendine bile bile yaptıklarını affetmek.
Affetmek, insanın kendi mağduriyetine verdiği yanıttır.
Anne çocuğun dünyaya açılan kapısı ve pusulasıdır.
"Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil. Onlar kendi yolunu izleyen hayatın oğulları ve kızları. Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler. Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller."
Halil Cibran