Ayrılıktan doğan hüzün birden değil yavaş yavaş kaplar içimizi. En başta kimi yitirdiğimizi biliriz fakat sonrasında o kişide neyi yitirdiğimizi fark ederiz. Bu farkındalıkla güzel günlerin, sevinçlerin ve hayallerin artık yaşanmayacağını bilmek en büyük kayba ve acıya dönüşür.
Sayfa 23
Kalpte ısrar ediyorum çünkü bir kalse sahip olmanın dünyanın en büyük hazinesi ve şifası olduğuna inanıyorum .
İnsan bir hayata sığamayınca kendi kalbine, içine de sığamıyor ve huzursuzca dağıtıyor kalan parçalarını da.
Kendi en yükseğinden itilence herkes incinir.
Solmuş ve çürümüş köklerden yapılmış bir kalp taşıyoruz şimdi, gelecek bahar kurtarır mı bizi ?
Bir dostu kaybetmek, dünyayı kaybetmektir. Beraber kurduğunuz o dünyayı kaybetmek de geleceği yitirmektir.
Dünya, biraz da ilk zorlukta kopup gidenlerin ardından bakmalar ülkesi değil midir ?
İnsan, inanmanın ve yanılmanın talihsiz ustasıdır. En çok da umut bağladıklarına...
İnsan ağrıyan yerlerinden doğar, bir kimmik ve ruh kazanır. Bir zaman sonda da o ağrının kendisine dönüşür ve nihayetinde insan, dinmeyen bir ağrıdır aslında.
“Ben, yol boyunca uzanan gri sıkıcı bariyer
Sen, vadinin ardında ilk defa görülen deniz. “
