Yukio Mişima ’nın, sansasyonel ve metaforik ölümüne bir adım daha yaklaştığının derinden hissedildiği, ölümün o soğuk nefesinin duyulduğu, serinin üçüncü kitabı Şafak Tapınağı.
Dörtlemenin ilk iki kitabına göre oldukça durağan buldum Şafak Tapınağı’nı. Eserde; ilk iki kitapta etrafında çeşitli tutkuların yönlendirdiği, savurduğu hayatların çarparak parçalara bölündüğü, sürekli devindiği, ama bir türlü yerinden oynatamadığı, şeklini değiştiremediği bir kayaya benzettiğim; tüm seride hep var olan, ama hep perde arkasında, hep izleyici kalan, yaşamak yerine seyretmek taraftarı genç avukat Honda’nın ilk defa sahneye çıktığını görüyoruz.
Bu, kasırgalarla, dalgalarla, hiç bir tutkuyla eylemsizliğini bozmayan karakter, üçüncü kitapta bir kıpırdanışa ihtiyaç duyuyor, hayatında hiç bir kararının mantık dışı, tutkuyla alınmadığını fark ediyor ve artık yaş almış, elli yedi yaşına gelmiş de olsa adalete olan sarsılmaz bağlılığını, duygularını kilitlediği demir kapıları, yalnızca okuyarak anlamlandırdığı benliğini, hiçbir doğa olayının bozamadığı durağanlığını çatlatmayı deniyor.
Eser, iki bölümden oluşuyor. İlk bölümde kendi adıma oldukça yabancı olduğum Hinduizm, Budizm ve Şintoizm gibi doğu kaynaklı akımlar, öğretiler üzerine yoğunlaşılmış; karma üzerinden mistik bir yolculuğa çıkılmış; bilinç, benlik, ruh göçü ve yeniden doğuş kavramlarına sıkça yer verilmiş, bu da karakterlerin biraz geri plana itilmesine neden olmuş.
Yukio Mişima , bu eserinde Japonya’nın geleneklerinin, özellikle ikinci dünya savaşı sonrası geri döndürülemez biçimde yitirildiğini, kültürel yozlaşmanın had safhada oluşunu özellikle vurgulamak istedi diye düşünüyorum. İkinci bölümü daha akıcı, dünya savaşı sonrası Japon kültürünün çatlaması gibi Honda’nın tüm benliğinin de çatlamasına tanık oluyoruz.
Sarsılmaz karaktere sahip bir adalet adamının, karakterinin çatlamasının öyküsü bu.
Meraklısına; Serinin diğer kitaplarına yaptığım naçizane incelemelerim ektedir;
