Son bir senedir hiç olmadığı kafa yordum bu "intihar" meselesine. Sonra kendi ölümlerine karar veren o insanların yazdıklarını okudum. Sylvia, Pavese, Van Gogh, Wirgina Woolf ve daha nice insan... Okudukça korktum, çünkü Van Gogh her mektubunda kardeşi Theo'ya güçlü olmaktan, umuttan bahsediyordu. Sonra Pavese, kendi ile cesurca yüzleşen o adam günlüğüne bir gün asla intihar etmeyeceği yazmıştı. Ama hepsi aynı sona ulaştı.
Çok sevdiğim birinin söylediği gibi: "Belki de en asil intihar; yaşamaktır."
Yüreğine sağlık
Ebrus. 🌹
İntihar, üzerine düşünülmesi gereken bir mesele bence de. Belki de en asil intihar; yaşamaktır. Bu sözü unutmayacağım:) Güzel yorumun için teşekkür ederim🌸🌼
1 sonraki yanıtı göster
Özellikle savaş dönemlerinden sonra intihar vakalarında artış gözlenmiş. Çaresizlik, ruhsal çöküntü ve artık olan bitenden sonra yaşayamama güdüsü.Galiba hissiyatın fazlası zarar. Zweig, Misima, Levi, Pavese hep bu nedenle ayrıldı aramızdan.
Elly karakteriyle anlatıyor, demişsin .Kızın adı Esther ve "Hadi ya"gibi dalga amaçlı kelime sarf etmene gerek yok.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.