"Ah şu devletler! Yapay sınırlarla insanları bölen, acılarının kaynağı devletler." Aslında bundan bir sonraki cümle giriş cümlesi olacaktı fakat yaptığım yorum iki kere kendiliğinden silinip,(hayır biri kendiliğinden silinmedi,benim suçum şarjım bittii) uzay boşluğuna doğru yol almaya başladığı için, ben 3.defa tekrardan yoruma başlıyorum,inat ettim yazacağım hadi bakalım...21.yy sorunları işte efeniim laklak ettik kusura bakmayalım... Öncelikle kitap incelemesi yapmayı pek beceremeyen (bknz.bi önceki paragraf) ve sevemeyen biri olarak, sadece ileride geçmişe dönüp baktığımda Serenad'ı okurken yaşadışım hisleri bi nezbe de olsa taze tutabilmek için yazmaktayım bu cümleleri. Çünkü biliyorum ki birkaç yıl sonra zihnime yenik düşüp, yüzeysel birkaç parça konudan başka bir şey hatırlayamayacağım. Kısacası 'Serenad İncelemesi Für Zeynep' ;)) Uzun zamandır türk romanı okumadığımdan mıdır yoksa liseden beri tarihi seven, herkesin son akşam tarih yazılısına çalışırken 'amaaaan o kadar sayfayı da ders kitabından nasıl okuyacağız' isyanlarının aksine, eve gidip o akşam kendi çapında dibine kadar eğlenerek,gülerek ve tabii düşmana söverek çalışan, diğer derslerinden felfecir notlar alıp tarihi 90 üstü notlarla kapatan;)) ve tee o zamanlarda kafasında sevdiği kitabı 'istanbul hatırası' olarak belirleyen birkaç yıl önceki bendeniz zeynepi hattırlattığından mı bilinmez ilaç gibi geldi bana Serenad. ( 2021den sesleniyorum alooo,şşşş merak etme geçmişteki zeynep hala aynı zeynepsin, gelecek için garanti veremem ama.) Kitaba başladığım andan beri sayfalar yokuş aşağı yuvarlanır gibi akıp gidiyordu hatta bir gün 'dur yavaş zeynep hemen bitirme çok güzel gidiyor kitap' derken buldum kendimi, evet evet sevdiği şeyler bitmesin diye sonuna gelmek istemeyenler tayfasının asbaşkanıyım ben. Aynı zamanda okuduğum en akıcı kitap olma unvanını almış durumda şu an kendileri, imzamı atıyorum okuyup da akıcı değil diyenler gelsin beni bulsun...Bunda en büyük etken Livaneli'nin bölümleri hep en heyecanlı yerde bitirmesi, bir bölüm daha okuyayım uyuyacağım derken bakıyorsunuz, iki üç bölüm geçmiş oluyor, saat gece yarısı gözleriniz kan çanağı bir şekilde kitaba istemeye istemeye ara veriyorsunuz...Serenad tıpkı bir film, hatta belgesel izlemiş etkisi bırakıyor insanda. "Roman okuyosun abicim ne belgeseli yav?" sorularınız kulaklarımı çınlatmaya başladı bile...Sabırsız çıktınız yav heh tam da oraya geliyordum şimdi. Kendi açımdan "Serenad'ı sadece roman olarak değerlendirirsem bu benim sığlığım olur,haddimi aşarım. Kitapta toplumumuz ve günümüz nesline ilişkin ders verici nitelikte çok güzel tespitler ve gerçekleri su yüzüne çıkarmayı kendine amaç edinmiş tarihi olaylar anlatılıyor. Kitap sizi 2.dünya savaşı yıllarına öyle bir götürüyor ki o zamanları araştırma ve daha çok fikir sahibi olmak istiyor insan.Hatta 'Struma gemisini' yazar öyle çarpıcı anlatmış ki içimden 'acaba bu gemi gerçekten var mıymış ya' dedirtti ve google'a girdiğimde acı gerçekle karşılaştım, yanılmamışım. Geçmişte gerçekten de bu yürek yakan olay yaşanmış. "Umuda doğru çıktığı yolda yüzlerce insana mezar olan Struma", okurken bile insanı bu kadar etkileyebiliyorsa, o zaman bunları yaşayıp da kayıtsız kalmak mümkün olmaması lazımdı. Fakat biz gençler, geçmişten ders çıkarıp geleceğe sağlam adımlar atmamız gerekirken, lisede herkesin zorunlu müfredattında bulunduğu tarih dersinde neden bu olayın ve benzerlerinin bize anlatılmadığını düşündüm. Birkaç sebep aklıma geliyor ama hadi söylemeyeceğim :) Kitabın sonu beni bir çıt hayal kırıklığına uğratsa da, şu evimizden dışarı adım atamadığımız pandemi günlerinde beni tarihi istanbulun tozlu sokaklarında gezintiye çıkaran,okurlarını bir zaman makinesine koyup tee 2.dünya savaşı yıllarına fırlatan, ve malesef ki ULUSLARIN ORTAK FACİASI OLAN STRUMAYLA bizi tanıştıran yazara teşekkürlerimi borç bilirim...O zaman benden de herkese tavsiye,dostlara emir olsun Serenad.

SerenadZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 2020137,8bin okunma

·

25 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

zeze