Şimdiye kadar okuduğum kitaplarda iki ya da üçünde ağlamışımdır. Kendimi o kadar kitabın içinde hissettim ki gözyaşlarıma engel olamadım. Kitabın sonunda kalbimin üzerinde kocaman bir taş ve aklımda da kocaman bir utanç vardı. İnsanlar neden bu kadar zalim olabiliyor ki? Oysa din, dil, ırk ayrımı olmaksızın yaşamamızın asıl sebebi İNSAN olabilmek, hoşgörülü olabilmek değil midir? Biz “komşusu açken, tok yatamaz” diye büyütülmedik mi?
Yine şahane bir kitap daha Osman Balcıgil’den. Kalemine sağlık...
