İlk klasik okumaya başladığım dönemlerde bile, Rus edebiyatı en çok ilgimi çeken ve üzerimde derin etkiler bırakan, hayranlık beslediğim bir edebiyattı.. Mihail Lermantov aslında bir şair ve yayınladığı tek roman bu kitap. Dostoyevski denildiğinde aklımıza ilk Suç ve Ceza; Tolstoy denince Anne Karenina, Savaş ve Barış geliyor. Çok başarılı olmasıyla birlikte çoğu kişinin aklına bu yazarın ilk eserleri gelmiyor. Hatta çoğu kişi bu önemli yazarların ilk romanlarından bihaber. Lermantov 27 yaşında ölmüş. Genç yaşına veya ilk eseri olmasına aldanmayın. Belki 10 yıl daha yaşasaymış, Rus edebiyatı denilince aklımıza ilk gelen isim olacakmış. Çünkü hayatımda okuduğum en başarılı Rus edebiyatı eserlerinden birini anlatıyorum şu anda size... Kitabın konusunu kısaca söylemem gerekirse, Peçorin isimli bir anti-kahraman anlatılıyor. Kitapta 2 farklı anlatım var. Birinci bölümü gezici bir subay ile Maksim Maksimiç'in tanışmaları ve Maksim Maksimiç'in bu subaya eski dostu Peçorin'i anlatması oluşturuyor. İkinci bölüm ise tamamen Peçorin'in ağzından okuduğumuz bir bölüm. Bu sebeple anti kahramanımızı hem kendi ağzından subjektif olarak hem de dışarıdan bir göz olan Maksimiç aracılığıyla nispeten daha objektif bir şekilde tanıyabiliyoruz. Peçorin kendinin de kabullendiği üzere "insanlarla zehirli bir dille alay eden, kadınlara düşkün ve bencil" bir karakter. Ancak kitap bize bu karaktere sahip bir insana bile aslında empati duyulabileceğini gösteriyor. Hatta insanların kendi kendilerine bu hale gelmedikleri, aslında bizlerin onu bu kişilere dönüştürdüğümüzü şu satırlardan anlayabiliriz: "Alçakgönüllüydüm; beni hesaplılıkla suçluyorlardı: Sonunda hiç konuşmaz hale geldim. İyilikle kötülüğü ayırt edebiliyordum; anlamıyorlardı beni, herkes kırıyordu: Kin gütmeye başladım. İçine kapanık bir çocuktum, başkaları gibi şen ve konuşkan değildim; onlardan üstün görüyordum kendimi ama herkes beni onlardan aşağı tutmakta söz birliği etmişti: Kıskanç oldum. Bütün dünyayı sevmeye hazırdım; değerlendiren çıkmadı: Böylelikle de nefret etmeyi öğrendim." Her insan karakteriyle ve duruşuyla, hayatındaki insanların ve kendisine yaşatılanların yansımasıdır. Kimse bir sabah uyanıp kötü olmaya, bencil olmaya karar vermez, bunu ona başkaları öğretir. Kitapla ilgili tek ama tek beğenmediğim, daha doğrusu beni memnun etmeyen şey yazarımızın noktalama işaretlerini biraz zoraki kullanması oldu. Nokta kullanmayı çok tercih etmeyip cümleleri sürekli ", ; :" ile bağlaması bazen beni yordu ve olaydan kopardı. Ancak bu bütün mükemmellikler içinde rahatça göz ardı edilebilir bir kusur.

Zamanımızın Bir KahramanıMihail Yuryeviç Lermontov · Can Yayınları · 20204,499 okunma

·

11 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Elif Sev