"Öğrenecek çok şeyin var, öğrenilmeyen her şey; yalnızlık,kayıtsızlık,sabır,sessizlik."
Sayfa 41 - Metis YayınlarıKitabı okudu
··
283 görüntüleme
En büyük zevkleri birlikte unutmak yani eğlenmekti.
Oysa arzu ufukları acımasızca karartılmış; gerçekleşemeyecek dev düşleri , yalnızca ütopyaydı.
Kuşkusuz kendilerini bir şeye adamak, eğilim olarak adlandıracakları güçlü bir gereksinim, onları yükseltecek bir heves, tüm benliklerini dolduracak bir tutku duymak herkes gibi onların da hoşuna giderdi. Ne yazık ki tek bir hevesten, iyi yaşama isteğinden başkasını duymuyorlardı ve bu onları tüketiyordu.
Keşke insan türüne ait olmak, o dayanılmaz ve sağır edici gürültüyü de beraberinde getirmeseydi.
İnsanlar, kendilerine çok büyük gelen evlerde içlerine kapanıyorlardı.
Tipik ölçüde sadelikten , adeta netlikten yoksundular . Rahatlık eksikliği korkunçtu - ki kuşkusuz en kaygı verici olanı da buydu. Maddi ,somut bir rahatlık değil ,bir çeşit serbestlik, aldırmazlık. Sinirlenmeye,gergin, açgözlü olmaya - kıskanmaya da denebilir - yatkındılar .
Yaşamları zafer değildi, aşınmaydı, bozgundu. O zaman, alışkanlığa, atalete ne denli mahkum olduklarını anlıyorlardı..
Şaraplarını büyük bir ciddiyetle seçerler,pecetelerini açarlardı; işte o zaman ,baş başa, sıcacık,yeni yaktıkları ama az sonra mezeler gelince söndürecekleri sigaralarını içerlerken,yaşamları salt bu zamanların bitmez toplamı olacakmış gibi gelirdi onlara, çünkü mutlu olmayı hak ediyorlardı, çünkü mutluluğa hazır olmayı biliyorlardı,çünkü mutluluk içlerindeydi.
"Yaşamayı bilmediğini hiç bilemeyeceğini şaşırmadan keşfediyorsun."
Jerome ve Sylvie bazen "Ne yazık ki," diyorlardı, " çalışmayanın yiyecek ekmek bulamayacağı kesin ama çalışan da hayatını yaşayamıyor."
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.