Meşe'ye bir de burdan bak, müthiş.
Oldukça yaşlı olsa gerek. Neredeyse ölmüş. Dikkatini çekerim, kısmen ölü, tamamen ölmüş değil. Açıkça içini gösteren çok derin bir yarası var ve bu derinliklerin içi boş. Kalbini gösteriyor. Ancak, oldukça üstünkörü bir botanik bilgisiyle asıl kalbinin bu olmadığını biliyoruz; özü, diri odunsu kısmıyla kabuğu arasında dolaşıma devam ediyor. Bu geniş yara kıvrımlı kenarıyla beni nasıl da etkiliyor! Rüzgar oradan içeri girip meşeyi havalandırıyor. Eğer bir fırtına çıkarsa oraya bir seyyah sığınabilir veya bir münzevi ya da bir orman Diyojen'i orada barınabilir. Ama özü, kabuğu ve odunsu kısmı arasında deveran eder ve güneşi yeşerten yaptaklarına hayat suyu iletir. Sararana ve sıcaktan yanana kadar yeşerir, ormanin yaşlı kahramanının ayaklarının dibine, kök sarmallarının güçlü kolları arasında yerin üzerine düşer ve gelecek baharın yeni yapraklarını besleyecek olan çürümüş yapraklarla karışık gübreyi oluşturur. Onun kök sarmallarının, kollarının binlerce parmağını toprak altına daldırışını bir görsen! Tıpkı üst dallarının gökyüzünü kavradığı gibi toprağı sımsıkı tutan kollar.
Sayfa 13 - Ketebe YayınlarıKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.