beni çok etkileyen, duygusal bağ kurduğum bir kitap bu. kahramanın felipe’ye yazdığı kısa mektuplardan oluşan 60 sayfalık bir kitap. sis kitabında olduğu gibi bu kitap da düşünsel derinliği olan, her sayfada durup sorgulayacak bir şeyler bulabileceğiniz ve aynı zamanda çok da akıcı olan bir iç hesaplaşma. mektupları yazan kahramanımız, don sandalio’nun gerçekte kim olduğuyla değil, onun için ne anlama geldiğiyle, hayalinde canlandırdığı don sandalioyla ilgileniyor mektuplar boyunca ve don sandalio’yla “onun don sandalio’suyla” ilgili kimseden bir şey öğrenmiyor, dinlemiyor. hakkında neredeyse hiçbir şey bilmediği don sandalio’yu dünyada en iyi tanıyan, hisseden insanmış gibi yazıyor, don sandalio onun benliğinin bir parçası oluyor. ama bu mektupların esas yazarı don sandalio mudur aslında? kendisi de mektup yazdığı felipe midir? yani aslında 3 karakterin olduğunu sanarken hepsi kendisiyle bir iç hesaplaşmadan, yazarın kendi temsilinden başka bir şey değil midir? “okuyucularım, benim okuyucularım gerçekçi denen romanların tutarlı dünyasını aramazlar-öyle değil mi okuyucularım?-“ bu kitabı 2 defa okudum, çok kez daha okuyacağım. hayatımda hiçbir kitapta kendimi bu kadar bulmamıştım ve hiçbir şey senelerdir cevabını aradığım sorulara bu şekilde farklı bakmamı sağlamamıştı. henüz kitabı tam olarak anladığımı sanmıyorum ama belki bir gün anlarım diye tekrar okumaya devam edicem
