Woyzeck

"İnsan soğudu mu bir kez, hiç üşümez artık."

Hava güzel bugün; yüzbaşım. Bakın ne güzel, kaskatı, külrengi bir gökyüzü; bir çengel çakıp kendini asacağı geliyor insanın. Yalnızca evet’le yine evet’in ... ve hayır’ın arasındaki küçük çizgicik yüzünden. Evet mi, hayır mı, yüzbaşım? Acaba evet mi hayır’da, yoksa hayır mı evet’te suçlu? Düşüneceğim bunu.

Her insan bir uçurumdur; başın döner dibine baktın mı!

Sen de buz gibi olacaksın bir gün.

Beri yandan bir yolcu, zamanın akışına yaslamış sırtını, duruyor ya da Tanrı’nın kerametine akıl erdirmeye çalışıyor ve soruyor kendi
kendine: İnsan ne içindir? İnsan ne içindir? ... Ama gerçekten, söylüyorum size bakın: Eğer Tanrı insanı yaratmasaydı, neyle geçinirlerdi köylüler, badanacılar, ayakkabıcılar, doktorlar? Eğer insanın içine utanma denen duygunun tohumunu ekmeseydi, neyle geçinirdi terziler? Ya askerler neyle geçinirdi, öldürmek denen silahı asmasaydı omzuna? Hiç kuşkunuz olmasın ... Evet, evet güzel şeyler bunlar, ama her şey boşuna yeryüzünde, para bile çürüyüp yok oluyor sonunda.

İyi bir insansın sen, iyi bir insan. Ama çok düşünüyorsun, bu da bitiriyor seni; hep böyle arkasından kovalıyorlarmış gibisin.

Gidiyorum ben, her şey umulur. İnsan! Her şey umulur...