Algı sınırı insanın en büyük laneti.
Nesnel ve öznel bilgiye ulaşma, onu bilme, bilmeme noktasında öyle bir savaşım var ki, günlük yaşantımızda gelişen olaylara karşı ortaya koyduğumuz, algı kökenli tepki ve reflekslerimiz sınırımızın ne olduğunu anlatıyor karşımızdakine.
Bilgiye ulaşmak, ardından bilgiyi bilmek kadar bilgiyi benimseyerek bilmek ve bilgiyi bir değişim aracı olarak kendine yansıtmak, bunu algılamak, algı alanını genişletmek de bir algı gerektiriyor. Ponty kitabında bu laneti ele alarak beden-ruh dengesi içinde ''görebilmeyi'' anlatıyor bizlere. Görmenin felsefesini işleyerek, bilgiyi edinirken gerçekleşen tecrübenin nesnel ve öznel değerine atıfta bulunuyor.
Özellikle sanatı ele alarak ilerleyen yazarımız, sanat eserinin anlatım metodundaki tecrübeyi, sanatçının algı sınırını, sanatseverin algılayış düzeyini tek kalemde anlatmış. Sanatın hayatla ne denli içkin olduğunu, sanat icrasıyla ne denli aşkın bir potansiyel (yani algısal gelişim) elde edileceği hususunda yine atıflar çıkıyor karşımıza. En azından benim algılayışıma göre böyle diyeyim. Sonuçta bu bir algılama düzeyi.
Özellikle ciddi bir felsefi ide ortaya koyarak kitabını şekillendirmiş olması çok hoşuma gitti. Görme* eylemini tekdüze anlatsaydı belki bu incelemeyi yazma gereği bile duymayacaktım. Ancak panteist kökenli bir felsefi perspektifle ruh-beden ilişkisiyle insanın görme* ve algılama potansiyeli üzerine konuşmuş olması çok güzel. Ancak şunu da belirtmeliyim ki, çevirisi pek başarılı değil. Duraksatıyor arada bir. İlgilisine şimdiden keyifli okumalar diliyorum.
