“Beni seviyordu, bana yaşattıkları için pişmandı... Odada bulunan her bir adamın gözündeki endişeye odaklandım. Hepsi, ağzımdan dökülecek sözlere odaklanmış gibiydi. Neden umursuyorlardı? Acımasız hallerini biliyordum ve acımasız hallerindeyken dönüp bakmayacak bir çöptüm. Oysa karşımda duran adamlar; onlar endişeliydi, korkuyorlardı...”