Kitabın adının neden Bastiani Kalesi değil de Tatar Çölü olduğu sorusunu kendime sormamıştım. Ancak siz bu soruyu sorup karşılığını da anlamlandırmışsınız, tebrikler. Onun dışında diğer yazdıklarınızın hepsinin altına imza atarım. Sırf bu nedenlerden dolayı benim nezdimde de çok kıymetli, unutulmaz bir kitaptır. Bana hep 'sıkışıp kalmayı, gidememeyi' çağrıştırır. Tatar Çölü gidememenin romanıdır derim kendi kendime. İnsanın kendine yenilişidir. Hep bir neden bulup kendini bir yerlere, bir şeylere, bir hâle, bir inada kilitleyenleri anlatır. Güzel bir fikretme, başarılı bir inceleme olmuş, kitabın anlamının altı etkili bir biçimde çizilmiş, elinize zihninize sağlık.
Gidememenin romanı... Kesinlikle katılıyorum. Çok güzel özetliyor kitabı. Gidemeyişlerimde hep aklımda bulunsun istiyorum bu kitap, hayatın ne denli aldatıcı olduğunu hatırlamak için... İncelemeyi beğenmenize çok sevindim :) değerli yorumunuz için çok teşekkürler Emin bey :)
O kadar özenli, güzel, üç noktaların hakkını veren bir yazı ki bir daha okudum İclal. Drogo’yu düşündükçe içim sıkışıyor benim, ama tanısını ve tedavisini içinde barındırdığından, okuduğum dönemde kendi hayatımda ilaç oldu bu kitap bana. ‘Zincirle bağlıyız’ sandıklarımızı kırmak zor ya da ‘sıkışmış kalmış’ hissinden sıyrılmak zor, ama keşfedilmesi en zor olanı yine de ‘henüz vakit var’ hastalığı.
Ne güzel demişsiniz “Bu kitap ölüm gibi bir şeydi.” diye. Bence de öyle.
Çok teşekkür ederim Nesrin hanım :) kitabın bana hissettirdiklerini yazmasam rahat edemeyecekmişim gibi hissettim bitirdikten sonra. Benim için de tam vaktini bulan bir kitaptı. Benzer his ve düşüncelerde buluşmak ne güzel
Bu yorum görüntülenemiyor
Yıllar önce bir köşe yazarı, "Ben insanları ikiye ayırıyorum: "Tatar Çölü'nü okuyanlar ve okumayanlar" demişti. O kadar değerli bir kitap. Kaleminize sağlık. Çok güzel bir yazı olmuş.
Kitap gerçekten kendini aşıyor. İyi ki okumuşum dedirtti bana da. Çok teşekkürler.
Harika bir inceleme olmuş, kaleminize sağlık.. Bu tutsaklıktan kurtulmanın ilk yolunun neyi değiştirip neyi değiştiremeyeceğinin farkında olmakla başladığına inanıyorum.
Teşekkür ederim yorumunuz için :) katılıyorum size. Bir de bazen tutsak olduğunu bile fark etmiyor ya insan, o yüzden parmaklıkları arada yoklamak gerekiyor diye düşünüyorum ben de
Okurken düşündüklerini öyle güzel derleyip toparlamışsın ki sadece bu yazıyla dahi birçok şeyi düşündürttün bana. İnsan kolayı seçince aslında zoru seçiyor konusu... Konfor alanı dediğimiz, kabullendiğimiz bir alan var. Dışına çıkmaya ürken ayaklarımızın bizi hiçbir yere götürmediğini, ama götürmesi gerektiğini bile bile yaşadığımız hayatlarımız... Bu yüzden insan denemeli. Hayat dediğimiz üç beş soluğu düzenli almak değil, bazen soluğumuzun kesileceği bir ânı kovalamak belki de. Ama alanının dışına çıkma korkusu herkesin zinciri oluyor işte. Yazını çok beğendim, var ol.
Bu kitapla ilgili birçok insanla konuştum, yani çok dediysem o 3-4 kişi falan 😂 Ve fark ettim ki herkeste bıraktığı izlenim uyandırdığı duygular farklı farklı bir o kadar da aynıydı. Tartışması, üzerine konuşması ve düşünmesi keyifli bir o kadar da zorlayıcı bir kitap bence Tatar Çölü. Çünkü sonuçta en savunmasız yerimizden vuruyor. Bahsettiğin konfor alanına saldırıyor. Hayatını heba etmiş ya da edebilecek ihtimalini çarpıyor suratına ama bunun ne kadar insani bir dürtü olduğunu da gösteriyor. Dediğin gibi hayata bakış açını sorgulatıyor. Hayatımın ilerleyen zamanlarında tekrar elime alıp okumak istediğim bir kitap oldu kesinlikle. Sana da çok teşekkür ederim Kübra, okuyup zaman ayırdığın değerli düşüncelerini paylaştığın için :)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.