Ülkü Adatepe anlatıyor
"Hastalığı sırasında Dolmabahçe Sarayı'nın önüne gelen binlerce kişi binaların, ağaçların üzerinden Atatürk'ü görmeye çalıştı. Damların, ağaçların üzeri, her yer insan doluydu, "Atam, ne olursun bize yüzünü göster, biz ölelim sen ölme, sadece yüzünü görelim' diye bağırıyorlardı. Nasıl bir insan seli. Şimdi bir kişi kendisini koruması için 100 kişi tutuyor. Atatürk'ün koruması yoktu, Atatürk'ün koruması halkıydı, etrafında sevgiden bir çember vardı. Maalesef Atatürk hastaydı, gözlerinden yaşlar döküldü. Bunlar sevinç gözyaşlarıydı çünkü insanlar O'nu çok seviyordu, bunlar üzüntü gözyaşlarıydı çünkü hastaydı. Bu sevgi seli içinde, coşku içinde Dolmabahçe Sarayı'na girdik.
Atatürk'ün ölüm haberi geldikten sonra büyük şok yaşadım. 1,5 yıl psikolojik tedavi gördüm. O'nun ölümüyle hayattaki en büyük iki şeyimi kaybettim, birincisi çok büyük bir sevgi, ikincisi çok büyük bir güven."
Sayfa 84Kitabı okudu
··
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.