Sünbül Sinan Efendi Hazretleri her Cuma, camide vaaz vermektedirler. Halkı irşâd ederler. Sohbetleri esnasında Kur'an dan bir ayeti okuyunca, o ayetin önce zahiri manasını verir, sonra da; " Ey cemaat! Bu ayetin bir de bâtıni manası var ha! derlermiş. Devrin mollalarından olan Müslihiddin Efendi (ki sonradan Merkez Efendi adını almıştır) bu söze çok alınırlar ve kendi kendilerine: Bâtın, bâtın, bir daha ki haftaya sana bâtının ne olduğunu gösteririm! diye söylenirler. Hafta olur. Müslihiddin Efendi erkenden camiye gelir. Ümmi Sinan Efendinin vaaz vereceği kürsünün arkasına kendini gizler. Cemaat gelmiş, cami yavaş yavaş dolmaya başlamıştır. Ümmi Sinan Hazretleri kürsüye çıkar ve vaazına başlar. Vaaz esnasında, nasihatten sonra Kur'an dan bir ayet okur ve ayetin manasını verir. Der ki: Ey cemaat!
Bu manayı hepiniz bilirsiniz. Döner aynı ayete bir mana daha verir. Bu manayı da içinizden pek azınız bilir, der. Sonra aynı ayete döner bir mana daha verir, sonra da: Ey cemaat! Bu manayı değil siz, şu kürsünün arkasına gizlenen hoca efendi de bilmez! der. Bu sözü işiten Müslihiddin Efendinin başından kaynar su dökülür, ta ayaklarında hisseder. Vücudunu bir titremedir alır. Vaaz biter, namaz eda edilir, cemaat dağılır. Müslihiddin Efendi doğruca Sünbül Sinan Efendinin yanına varır ve müsaade ederseniz ders halkanıza dahil olmak isterim. Lütfen beni kabul eder misiniz? der. Efendi kabul buyururlar.
Sayfa 45 - eserkitap
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.