İçten kırgınım.
Yavaş yavaş içimi kemiren depresyona karşı direnmeye çalıştım ancak sonunda tükendim.
Üstesinden gelemedim.
Kendimden nefret ettim. Anılarıma tutunmaya karar verdim. Kendime gelmek için haykırdım.
Fakat yanıt yoktu.
Eğer nefesiniz sizi boğuyorsa artık nefes almanın hiçbir anlamı yok.
Benim sorumluluğumu kim alabilir diye sordum kendime.
Sadece kendim bunu yapabilirdim.
Yapayalnızım.
Bir şeylerin biteceğini söylemek kolay olandı.
Ama gerçekten bitirmek çok zordu.
Uzun bir zaman boyunca bu zorlukla yaşadım.
Kaçmak istediğimi söylemişlerdi ya.
Bu doğru. Kaçmak istedim.
Benden.
Senden.
Orada kim olduğunu sordun. Ben olduğumu söyledim. Ve yine benim olduğunu söyledim.
Neden anılarımı unuttuğunu sordum.
Bunun kişiliğim yüzünden olduğunu söyledin.
Anlıyordum. Her şeyin sonunda benim hatam olduğunu görüyordum.
İnsanların fark etmesini umuyordum.
Ancak kimse fark etmiyordu. Çünkü benimle sizlerde tanışmadınız.
Neden yaşadığımı, insanların neden yaşadıklarını sorguladım. Çünkü sadece yaşıyorlar.
Herkes sadece yaşıyor.
İnsanlara ölmek için neden sorarsanız şayet onlar sadece "tükendikleri" için öldüklerini söylerler.
Acı ve ıstırap çektim. Acı ve ıstırabı nasıl mutluluğa dönüştüreceğimi bilmiyordum.
Hiç öğrenemedim.
Acı sadece acıdır.
Kendimi buna son vermek için daha önce çok zorladım.
Neden? Neden tüm bu acıya son vermek için direniyorum ki?
Bana acının nedenini araştırmam gerektiği söylendi.
Bense bunun nedenini çok iyi biliyorum.
Kendimden dolayı inciniyordum.
Hepsi benim hatamdı çünkü ben bu şekilde doğmuştum.
Doktor, duymak istediğin şey bu muydu?
Hayır. Ben yanlış bir şey yapmadım.
Sakin bir ses tonuyla bana kişiliğimden kaynaklandığını söylediğinde,doktor olmanın ne kadar kolay olduğunu düşündüm.
Bu kadar acı çekiyor olmam çok fantastik.
Oysa benden daha büyük acılar yaşayan ve buna katlanıp hayatını mutlu bir şekilde idame eden binlerce insan vardı. Benden daha güçsüz olanlar güzelce yaralarını sarıyordu. Gerçek olan şu ki bu Dünyada'daki hiç kimse benden daha aciz ve güçsüz değildi.
Ama yine de yaşamak istedim.
Bunu niye yaptığımı sordum kendi kendime. Cevabı ise sizin içindi.
Oysa ben kendim için bir şey yapmak istedim.
Lütfen bilmediğiniz konular hakkında ahkam kesmeyin.
Neden acı çektiğimi bulmalıyım. Birçok kez bunun nedenini aradım işte. Niye acı çektiğimi söyledim ya. Bu nedenlerle acı çekmeye hakkım yok mu?
Daha spesifik ve daha dramatik şeyler mi olmalıydı? Sizin daha iyi nedenleriniz var mı mesela?
Ben söyledim işte. Dinliyor musunuz beni?
Üstesinden gelsem de üstesinden geldiğim şeyler yara izi olarak kalıyordu.
Sanırım Dünya'ya kafa tutmak tutmak benim için değildi. Göz önünde ünlü hayatı yaşamak bana göre değildi. Bu yüzden zordu. Dünyaya açılmak ve halkın gözünün önünde bir hayat yaşamak bana göre değildi.
Sanırım zor olanda buydu. Dünya'ya açılmak ve herkesin önünde bir hayat yaşamak.
Niye bunu seçtim ki? Çok saçma.
Bu zamana kadar mükemmel şeyler yapmışımdır.
Ne diyebilirim daha fazla hiç bilmiyorum.
Sadece bir şeyleri iyi yaptığımı söyleyin.
İyi şeyler yaptım ve çok fazla çalıştım.
Beni sonsuzluğa uğurlarken yüzünüzde tebessüm olmasa da hatalı olduğumu da söylemeyin.
İyi yaptın deyin.
Gerçekten iyi şeyler yaptığımı ve çalıştığımı söyleyin.
Elveda...🕊️