Yoğun fakat keyifli bir okumaydı benim için. Siyasi eleştirilerin edebiyatla harmanlanmasını ben çok seviyorum. Doğmamış Kristof, tarım ürünleri satıp gelişmiş ülkelerin (başta ABD olmak üzere) teknolojik artıklarını alması sağlanarak borçlandırılan, gittikçe büyüyen dış borçlar altında ezilen, ‘borç’ aracılığıyla politik olarak da bağımlı hale getirilen, petrolü ve diğer kaynakları sömürülen, kıyı şehirleri (Acapulco) Hollywood yıldızları ve politikacıların tatil yeri haline getirilsin diye insanların evlerinden kovulup arazilerinin üzerine lüks otellerin dikildiği ve her türlü uyuşturucu ticaretinin döndüğü yerler haline getirilen, ‘ilerleme, modernleşme’ adı altında ABD’nin tahakkümü altına sokulan, her türlü rüşvet ve yolsuzluğun yuvası haline gelen, yoksul halkın Azize Anadok, Papa’nin ziyareti gibi manevi duygu sömürüleriyle avutulduğu ülkesine yaktığı bir ağıt adeta Fuentes’in. Bizim tatlı su solcusu tabir ettiğimiz, yazarın ‘kafe Marksisti’ ve ‘salon komünisti’ dediği, ülkesinin kafası karışık ve fraksiyonlara ayrılmış sol/devrimci kesimi de payına düşen yergiyi almış. Meksika’nın her türlü açmazını yermiş, kimini şüphesiz Meksika tarihine çok vakıf olmadığım için ben de kaçırmışımdır ama ne yazık ki Latin Amerika hatta Üçüncü Dünya’nın siyasi tarihi, kültür ve coğrafyadan bağımsız aslında çok benzer. Okurken yazarın öfkesini her satırda hissediyorsunuz. Bunları aktarırken okuru bu denli yorması gerekli miydi tartışılabilir; ancak şüphesiz eleştirilerini bu şekilde zengin bir hayalgücü ve edebi bir dille deneysel bir metinde aktarabilmesi etkileyici ve bu bence Fuentes’i ayrı bir yere koyuyor. Herkese hitap etmeyecek, karakteristik bir tarzı var yazarın. Ara ara Salman Rushdie’nin Geceyarısı Çocukları’nı da anımsattı bana. Herkese öneremem ama yer yer çok yormasına rağmen ben çok sevdim.
