Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.26
Gönderi
64 syf.
2/10 puan verdi
İlhan Arsel’le cahiliye dönemine gidip dönem hakkında yanlış fikir sahibi olabilmek için çok ideal bir kitap. Alternatif tarih arıyorsanız el kitabınız olabilir. Birkaç iddiayı örnek olarak vereceğim.
İlhan diyor ki, kız çocuklarını gömmek yaygın değildi kız çocuklarının doğuşunu talihsiz saymak gelenekte yoktu. Dakika bir gol bir. Evet her evde görülecek kadar yaygın değildi. Her çocuk gömülmüyordu. Kaç kişi gömüldüğüne dair sayı vermek mümkün değil fakat 7-8 kabilede uygulandığına dair bilgiler kitaplarda aktarılıyor. Kız çocuklarının doğuşunu gerçekten talihsiz sayıyorlardı. Bu konuda sayısız rivayet var fakat alternatif tarih oluşturmak için tamamını yok saymak lazım tabi.
İlhan diyor ki, cahiliye Arapları İslam’ı kabul edenlerden çok daha olgun çok daha yardımsever kimselerdi. Çok olgunlardı tabi o yüzden kan davalarıyla uğraşıyorlardı sürekli. Yardımseverliğe verilecek bir iki örneği de var kitapta. Yekpare olarak vahşet devri olarak görünmüyor zaten. Peygamber sonradan müslümanlara şöyle sesleniyordu: “Ey Sâib! Câhiliyye çağında yaptığın faziletli şeylere İslâm devrinde de devam et; misafiri ağırla; yetime ikram et ve komşuna iyi davran!” Yine “İnsanların câhiliyye devrinde hayırlı olanları İslâm devrinde de hayırlıdır” buyurması da câhiliyye döneminde hayırlı amellerde bulunan insanların var olduğunu göstermektedir. Ancak bunları cahiliyye zamanında yapmalarının sebebi kibir, övünme, kabilelerini yüceltmektir. Zaten cahiliyye denmesinin sebeplerinden biri de budur. Bir de peygamberlikten önce Hz.Muhammed’in Hilfü’l – Fudul adlı grupta olduğu biliniyor. Bu grubun amacı ne peki? Toplumda haksızlığa uğrayan insanların, zulüm görenlerin hakkını aramasına yardım etmek. Mekke’de çatışmaların yaygın olduğunu gösteren bir örnektir bu. Ayrıca her gelene de yardım edilmiyordu. Bazen mazlumun kabilesi sebebiyle bundan kaçınılabiliyordu. Bu yardımseverlik İslam’dan sonra kat kat artmıştır. Hatta sadece kendi coğrafyalarında değil başka ülkelerde zulüm gören insanlar varsa ve yardıma muhtaçsalar İslam devleti gidip savaş yapabiliyordu. Alternatif değil gerçek tarih okunursa görülür. Zekattan fakirlere yoksullara güçsüzlere fon ayırmak da buna örnektir. Ayrıca köleler kurtulsun diye zekattan para ayırmak bile gerekiyordu. Cahiliye devrinde bu durumun kat sayısı 1 ise dinden sonra 5 olmuştur. Bu konuda kimin kitabını okursanız okuyun ittifak olması gerekir. Şu ana kadar kimseden aksi bir yorum görmedim. Ayrıca Hilfü’l – Fudul cemiyetinin uygulamaları kaldırılmayıp peygamber döneminde de devam etmiştir. Rivayetler arasında bu cemiyetin uygulamalarından yararlanıp peygamber vesilesiyle zalimlerden hakkını alan kişiler olduğu anlatılıyor. İncelenirse görülür. Neyse. Bir iki yararlı yardımsever uygulamayı gösterip tüm toplumda bu vardı imajı veriyor yazar fakat öyle değildir. Ayrıca din bu sınırlı sayıda örneklerle verdiği yardımsever uygulamaları parası belli bir noktaya ulaşmış herkes için zorunlu hale getiriyor. Zekat uygulaması buna misal verilebilir. Ayrıca kurban ibadeti yine buna örnek verilebilir. Bunlar zorunlu olmasa parası yeten 100 kişiden en fazla 10 kişinin içinden bunu yapmak gelir ama zorunlu olunca herkes yapmakla mükellef. Bir de İslam’la birlikte yukarıda zikredilen yardımseverliklerden hangisi eksilmiştir? Peygamberin yaşamı eksildiğini değil tüm topluma yayıldığını gösteriyor. Zaten cahiliyede olup da İslam’dan sonra kaldırılan yardımsever uygulamalara yazar da herhangi bir örnek vermemiş.
Cahiliye diğer inançlara saygılıdır diyor. Dehrilere karşı hoşgörülü davranmışlardır, diyor. Dehriler azınlık bile denemeyecek kadar az sayıda olduklarından olabilir mi? Arapları tehtid edecek kadar varlıklarını göstermemelerinden olabilir mi? Köle, cariye, zayıf, güçlü her tabakadan insan onların dinini araştırmaya merak duymuşlar mı? Araplar o kadar hoşgörülüydü ki köle ve cariyeler inanıyor diye işkencelere başladılar evet.
Arsel, çıplak tavaftaki sınıf ayrımından bahsediyor. Çıplak tavafta alt sınıflardaki kişilerin tavaf sırasında giyilebilecek iyi bir kıyafeti olmadığı için tavaf sonrası manevi anlamda temizlenme amacıyla üstlerinden attıklarını böylece çıplak kaldıklarını söylüyor. Az önce hoşgörüsünden bahsettiği Cahiliye Araplarının kadın çıplak tavaf yaparken nasıl saldırgan bakışlarla dikizlediğini ve tavaftaki kadınların onlara lanet okuduğunu anlatmış. Çelişki diz boyu. Neyse. Muhammed bu uygulamaya peygamberlikten 19 yıl geçmesine rağmen ses çıkarmamıştır diyor. Hicretten 9 yıl sonra yasaklamış diyor. Şaka gibi ama Medine’ye geçmesiyle beraber Mekke’deki kuralları değiştirebilme imkanı elde ettiğini sanan bir mantık yatıyor bunun altında. Zaten Mekke’de ve Kabe’de tek başına hüküm sahibi olduğu anda da bunu yasaklamıştır. Zaten yasaklayan cümle de aşağı yukarı şöyle: Müşrikler artık burada hac yapamayacak, çıplak tavaf da bundan sonra yasaklandı. Bundan önce nasıl yasaklayabilirdi sayın filozof? Mantıklı bir eleştiri mi bu? “Yav ben Medine’deyim ama Kabe’de çıplak tavaf yapmanızı yasaklıyorum.” demeliydi sanırım. Cahiliyye yazarının durum analizi yapabilme kuvveti ve yeteneği görülüyor burada.Her zamanki gibi iddialarına kılıf bulmak için yalan söyleme yoluna gidiyor sonra. Zeynep Zeyd’i Muhammed kendisine aşık oldu diye boşadı, diyor. Kaynaklar başından beri Zeynep’in evlilikten şikayetçi olduğunu söylüyordu zaten. Bir de Muhammed Hatice ile evli olduğu için Zeynep’le evlenmedi yoksa yıllar önce aklındaydı diye bir sallama yapıyor. Halbuki Hz.Hatice Mekke’de ölmüş Zeyd ve Zeynep ise Medine’de evlenmiştir. Aklında olsa aradaki boşlukta zaten evlenirdi ama evlendirmiş. Önce meseleyi istediği gibi tahrif edip sonra yorumlar yapması sık uyguladığı bir yöntem. Başka kitapta da bir konuda yorumlar yapmadan önce şöyle yazmıştı: “Selman-ı Farisi, İran asıllı Hristiyan bir köle olarak Arapların eline geçmiş ve Hatice tarafından alınıp Muhammed’e hediye edilmiştir.” Selman’ın hicretten sonra Müslüman olması dışında sorun yok. Yalanlara devam.
Daha sonra şigar nikahı gibi bir uygulamanın cahiliyede olup peygamber döneminde aynen devam ettiğini savunmuş. Cumhurun görüşüne göre bu yasaklanmıştır, haramdır. Sadece Hanefi mekruh görmüştür mehir verilirse sahih olabileceğini söylemiştir. Çoğunluğun görüşü mehir verilse bile haramdır peygamber kesinlikle yasaklamıştır yönündedir. İlhan Arsel cahili bir yandan İslam’a göre çok daha ahlaki bir yaşam sürdüğünü iddia ediyor cahiliyenin. Bir yandan da böyle çoğunluğun kabul etmediği örnekler verip işte ahlaki olmayan uygulama devam etmiş diyor. Nerden baksan tutarsızlık nerden baksan ahmakça. Ayrıca cahiliyede uygulanıp da yasaklanan nikah çeşitlerini okuyunca Arsel’in bu konuda söz söylemeye utanması gerekir ki bunu yaptığını sanmıyorum. Utanma var mı onu da bilmiyorum. Henüz görmedim. Bu arada birden fazla yerde diline doladığı hülle cahiliyede de vardı diyen yazarlar gördüm makalelerde. Üzerine kitap yazdığın konuda yeterince okuma yapmazsan böyle oluyor işte. Bir de muta nikahı kaldırılmamıştır diyor. Dinsiz bir Şii ilk defa görüyorum :D
Araplar kız çocuklarına sahip olmaktan utanç değil gurur duyarlardı, diyor. Gömme olayı abartılmıştır ve çok azdır diyor. Araplar hatta kızlara erkeklerden daha çok önem verirdi diyor... Kızları kutsal nitelikli varlıklar olarak nitelerlerdi diyor. Bu konuda verdiği ayetlerden biri İsra 40 mesela. Evirip çevirip ekranı tersten tutsan, kuranı tersten okusan, sadece siyer ya da tarih okusan ve bunların hepsini amuda kalkarak okusan burada anlatılanın ne olduğunu anlarsın. Müşrikler Allah’a, “erkek çocukları bizim kız çocukları Allah’ın” demişler ki bu ayet inmiş. Herhangi bir yorum farkı bile görmedim. Burada hemen hemen tüm tefsirlerde daha değerli olan erkek çocukları bizim değersiz olan kız çocukları Allah’ın manası çıkarılmıştır. Ama herhangi bir ilmi birikimi olmayan; Arapça bilmeyen, İslam hukuku bilmeyen, usul bilmeyen İlhan Arsel tefsirinde bu söylenebilir tabi. Ama sık yaptığı gibi kendisi bilmediği için fikir babası Turan Dursun’a başvursa ve Zuhruf 16’yı “ O (Tanrı), yarattıkları arasından “kız”ları kendisine aldı da “oğlan”ları size mi beğenip ayırdı.” şeklinde çevirdiğini görse, bu tarz benzer ayetleri "İslam öncesi Araplarda, beğenilen erkek çocuklardır, beğenilmeyenlerse
kız çocuklar..." şeklinde bir anlatımla verdiğini görse Arapların burada kızları istemediğini anlardı fakat ilim yoksunu olduğu için yanlış anlamış ya da gerçeği bilmesine rağmen isteyerek tahrif ederek saçma sapan bir dayanak yapmış kendine. Kendisinin iddialarını Turan Dursun’un kitaplarından bile kaçıncı defa reddettiğimi hatırlamıyorum. Kendisi bilmiyor fakat herkesi cahil görüyor. Bir de bu ayete takla attırmasını Şeriat ve Kadın kitabında reddediyor. Şaka gibi ama ikisi aynı kafanın ürünü:
“Demek erkekler sizin için, dişiler Allah'ın mı? Doğrusu âhirete inanmayanlar, meleklere dişi adını takarlar... Oysa onların bu hususta bir bilgileri yoktur, sadece sanıya uyarlar...” (53 Necm 21,27,28).
Bu satırlardan anlaşılacağı gibi Muhammed, melekleri dişi sayanlara çatmakta ve Tanrı'nın ağzıyla onları paylamaktadır. Özellikle Arapların erkek çocukları kendilerine alıkoyup tercih etmelerini ve buna karşılık kız çocukları Allah'ın melekleri şeklinde göstermelerini hakâret bilip onlara karşı şöyle bağırmaktadır:
'Kendilerine istedikleri erkek çocukları alıp kızları da Allah’a mal ediyorlar. (Tanrı) bundan münezzehtir... Aralarından birine bir kızı olduğu müjdelendiği zaman içi gamla dolarak yüzü simsiyah kesilir... Kendisine verilen kötü müjde yüzünden, halktan gizlenmeye çalışır, onu utana utana tutsun mu, yoksa toprağa mı gömsün... "(16 Nahl 57-59). Daha başka bir deyimle Tanrı Muhammed'in bildirmesine göre, Arap bedevisine karşı: "Sen kız çocuğundan utanıyorsun ama, utandığın bir şeyi bana yakıştırıyorsun; senin utandığın bir şeyi benim değerlendirdiğimi sanıyorsun. Hayır, biz melekleri kızlardan, dişilerden, yaratmayız" şeklinde konuşmuştur.
Bu cümlelerden sonra aşağıdaki paragrafta değineceğim konu sebebiyle başka yorumlar yapıp Arapların kızları değerli gördüğünü iddia ediyor fakat böyle yaparken yukarıdaki ayete de kendince tefsir yapıp peygamberin, onların kızlardan utandığını dile getirdiğini söylemiş oluyor. Farklı bir yorum bile yok bu konuda. Tefsirlere bakılabilir. Yani peygamberi konuşturarak yaptığı saçma sapan yorumlardan anlaşıldığına göre ayet açık ve burada diğer kitabın yazarı İlhan Arsel bu kitabın yazarı İlhan Arsel’e reddiye yapıp "ayet öyle değil Araplar kızları değersiz gördüğü için onları Allah’a, erkekleri kendilerine mal ediyorlar" diyor bir nevi. Diğer kitabın yazarına bu kitabın yazarını eleştirdiği için teşekkür ederim. Kitabın en aykırı iddiasını hiç kimseye bırakmadan yine kendisi reddeden adam gibi adam :D
Kızlara önem verildiğini göstermek amacıyla dayandığı noktalardan biri de lat, menat ve uzza putlarının yani bu dişi putların Arapların en kutsal gördüğü putlar olduğu düşüncesidir. Oysa bu putlar ikinci derecede putlardır ve önlerinde Hübel putu olduğu, bunun da Kabe’nin en büyük ve en önemli putu olduğu söylenir. Putların Araplardaki önemi hakkında özel bir okuma yapmadım fakat Hübel putunun Baal putundan geldiği iddiasını gördüm çalışmalardan birinde. İnternette ise Hübel olan dönüşümlü haldeki kelimenin başındaki hu ekinin Arapça'daki hu zamirine yani eril zamire ait olduğu iddiası var ki hu erkekler için kullanılıyor gerçekten Arapça'da. Eğer doğruysa bu da erkeklere daha çok önem verildiğini mi kanıtlıyor yani? Ayrıca birçok put arasında örnek verdiği bu üç putun isimlerini Araplar kendi oğullarına vermiştir. Kızlarına daha çok değer veren toplum çocuklarının ismini Abduluzza ve Abdulmenat koyar mı? Bu isimlerin anlamı Uzza’nın kulu, Menat’ın kulu şeklindedir. Ayrıca erkek çocuğu doğurduğunda gurur duyma, kız çocuğu doğurduğunda utanç duyma anlatısı yaygın bir şekilde hemen her kitapta yer alıyor. Böyle kendi kendini reddeden açıklamalara gerek yok. İlhan Arsel iddiasının saçma olduğunu bilmesine rağmen kitaplarında yer vermeye çekinmeyen biridir. Öyle saçma yorumlar var ki okuyan kişi umarım bunu bilinçli olarak yazmamıştır der. Bir de aşağıda vereceğim kitap benzer konu işlemiş ve bilimsiz Arsel’den daha tutarlı bir tarih sahnesi ortaya koymuş. Mesela orada böyle yorumların aksine melekler hakkındaki telakkilerinin kız çocuklarının gömülmesi olayını kolaylaştırdığı anlatılmakta. “Onların, meleklerin Allah’ın kızları olduğuna ve küçük yaşta öldürülen kızların da meleklere katılacağına inanmaları da kız çocuklarını gömme nedenleri arasında sayılmaktadır” diyor. Mesela Kurtubi'nin tefsirinde de yukarıdaki cümleleri destekleyen şu cümleler var:
Bir de onlar kızları Allah'a isnad ederler. Hâşâ! O, münezzehtir. Halbuki candan arzuladıklarını da kendileri için isterler.
"Bir de onlar kızları Allah'a isnad ederler.” Bu âyet, Huzaalılar ile Kinânelîler hakkında İnmiştir ki, onlar meleklerin Allah'ın kızları olduğunu iddia ediyorlar ve (kız çocuklarını öldürerek) kızları kızlara gönderin, derlerdi. (Nahl 57 ayetinin tefsiri)
Bu Nahl 57 ayeti Arsel'in yukarıda kendince tefsir ettiği ayet. Bu ayet sebebiyle Araplar melekleri Allah'ın kızları olarak görüyorlar niye kendi kızlarını değersiz görsünler diyor. Fakat doğruluğu yok. Biraz tefsir kitabı karıştırsa tarihi rivayetler üzerinden durumun sebebini anlayabilirmiş. Bir de bu ayetin tercümesi bile Arsel'in kızları daha değerli görüyorlardı argümanını yalanlıyor zaten. Ayet farklı yorumlanmaya müsait olmayan açık cümlelerden oluşuyor. Bir de Arsel'in argümanına onun gözüyle bakalım. O görüyor ki ayetlerde hem Arapların kızlardan utandıkları hem de dişi putlara taptıkları bilgisi var. Öyleyse ilki abartma ya da yalan olmalı diyor. Peki biz birini reddedecek olsak niye Arsel'in yaptığı üzere birincisini reddedelim? Tarih kitaplarında bulunanlar birincisini değil reddetmek aksine doğrular nitelikte. Arsel'in kendisinin iddiasını doğruladığını söylediği ayet yani Arapların meleklere Allah'ın kızları olarak bakışından bahseden ayet bile tarihi rivayetleri göz önüne alınca onun tefsirini yalanlıyor ve o bakışın sebebini açıklıyor. Kendisi de kitabın bir yerinde kızların şu şu sebeplerle öldürüldüğü söyleniyor derken bu bakışı dile getirmişti. Fakat reddetmek için rivayetleri atlayıp işte böyle alternatif yorumlar üretmek lazım o da bunu yapıyor zaten. Bir de bu ayetten 5 ayet ileri gidip Arapların hoşlanmadıkları şeyleri Allah'a nisbet etmelerinden açık bir şekilde yine bahsedildiği ve yorumlarının altının boş olduğu görülebilir. Bu ayetlerin indiği zaman müşrik veya müslüman kimse de çıkıp dememiş "bu nasıl ayet biz kızlarımızı erkek çocuklardan daha çok seviyoruz" diye. Bu kadar ayet ve tarihi rivayet varken büyük oyunu gören sadece Arsel var. Başka kimse görmedim. Turan Dursun bile zamanında Arsel ile mektuplaşırken kardeşim bu da eleştiri olarak yazılır mı diye içinden geçirmiştir bence :D
Ortada kız çocuklarının öldürülmesi ile ilgili bir iki örnek bulunduğu kabul edilebilir ancak diyor. Oysa bu konuda herhangi bir makale okursanız ondan fazla farklı olay rivayeti aktarıldığını görürsünüz. 10 kişi bunu aktarmışsa kaç kişi yapmıştır kim bilir. Bu rakam bir konu hakkında hüküm verebilmek için çok iyi bir rakamdır ve hiçte az değildir hadis usulculerine göre. En çok bilinen olaylarda bile daha az rivayet yer alabiliyor elimizde. Hadis rivayet edenlere sadece 10 olay aktarılmış demektir bu. Fakat birçok kabile ismi verdiklerine göre daha fazla olduğu muhakkak. Turan Dursun cahiliye hakkındaki şiirin tercümesi öyle olmayabilir dedikten sonra aklı başında hiçbir baba çocuğunu gömmez deyip ideolojik saplantısını yansıtıyordu. Bunların kafa gidip geliyor bazen.
İlhan Arsel, Arap şairlerinin şiirlerinde kız çocuklarının öldürüldüğüne dair bir şey yok diyor. Cahiliye'de yazılmış bir şiir var mı bilmiyorum fakat cahiliye görmüş kişilerin konu hakkındaki rivayetleri hiçte az değil ve herhangi bir şiire ihtiyacımız da yok bence. Ama yazar en azından Turan Dursun okusa cahiliye devrini yaşayan sahabeleri gören Ferezdak isimli şairin cahiliyeyi anlatan bir şiiri olduğuna rastlayabilirdi. Gerçi Dursun da şiir şaire ait olmayabilir, çevirisi böyle olmayabilir diyerek işin içinden sıyrılmaya çalışsa da cümlenin çevirisi en çok kullanılan sözlüklerinden biri olan Lisanü’l Arab sözlüğüne dayanmaktadır. Turan yalanlamaya çalışsa da buna kendisinin bile inandığını sanmıyorum o yüzden Dursun 2 Arsel 0 maç devam ediyor. Bir de Arsel Şeriat ve Kadın kitabında Ferezdak’ın babasının kız çocuklarını kurtardığı bilgisini de veriyordu. Fakat iddiasını desteklemeyeceği için sayı vermekten kaçınmıştı. Onun veremediği sayıyı ben vereyim. Dia'nın Mev'ude maddesinde Ferezdak'ın babasının tam 360 çocuğu bu şekilde alıp kurtararak geçimlerini sağlayıp büyüttüğüne dair rivayet var. Dayanamadım bir bilgi daha veriyorum. İlhan Arsel cahiliye kadının durumu İslam'dan öncesinde daha iyiydi bunun için şu, şu kitaplara bakın demişti Şeriat ve Kadın isimli kitabında. O eserlerin yazarları Ebul Ferec, İsfahani, İbnü'l Esir gibi kişilerdir. Mesela bu konuda yazılmış makalelerde bu isimler geçiyor. Ebu'l Ferec'ten aktarılan rivayette yukarıdaki adam Ferezdak'ın dedesi olarak geçiyor ve kurtardığı kişi sayısı 280 olarak verilmiş. Diğer bir verdiği kaynak olan İbnü'l Esir'in kitabında ise sadece kız çocukları değil erkek çocukların da öldürüldüğü bilgisi var. Aşağıda vereceğim kitabın kaynaklarından biri de zaten İbnü'l Esir'dir. Bu konuyu ele alan makaleleri inceleyip verdikleri kaynakçalara göz atarsanız bu bilgiler ve hangi yazarlardan alındıkları görülüyor. Arsel bu kitapları iddiasına kaynak göstermesine rağmen 1-2 defa bu gömülme olayı gerçekleşmiş diyebiliyor yine de. Neyse yani diyorlar ki Ferezdak'ın dedesi(ya da babası) bu kadar kişiyi özgürleştirmiş ancak oğlunun şiirlerindeki ifadeler bundan bahsetmiyor olabilir. Adamın yaşamında bu bilgi varsa şiirlerindeki cümleler ondan bahsetmemiş olabilir demek çok zor. Bu iki saplantılı yazar sürekli birbirlerinin iddialarını yalanlıyor. Ya da kendi iddialarını başka kitaplarında yalanlıyor. Aydın olmuş ama aydınlanamamışlar. Bir de zaten her kız gömülüyor demek yanlıştır. Öyle olsa ortada nesil kalmazdı. Fakat nadiren demek de doğru değil. İlhan Arsel bir yandan bu konuda bir iki olay görülse de deyip çok nadir sayıyor bir yandan da İslam öncesinde de bunu yasaklayan bir kavim vardı diyor. Bu bir çelişkidir. Münferit bir iki olaysa zaten bunun için yasaklamaya gidilip genel bir kural alınmaz. Bir de İslam'dan önce tümden yasaklanmış olsaydı elimizde Müslüman olduktan sonra pişmanlıklarını anlatan kişilerin rivayetleri olmazdı. Ayrıca Arsel islam öncesinde bunu yasaklayan bir kavim zikrederken kaynaklarda bunu uygulayan 7-8 kabile ismi zikredilir. İlhan Arsel gibi saplantılı biri değilseniz böyle ucuz yöntemlerle yalanlama yoluna gitmezsiniz. Bir de az olması yasaklanmayacağı anlamına mı geliyor? Din üvey annesiyle evlenen Araplara bu konuda yasak getirmiştir ama yapan azdır. 7-8 nikah çeşidi daha var bunun dışında. O toplumda her kabilede bunları biraz uygulayanlar varsa bile bu sadece görülen aşağılık uygulamaların yükseltilmesi ve kadınların mevkilerini artırmasına örnektir ki bizim elimize ulaştığına göre 5 kişinin ismi geçiyor bunu yaptığına dair. İlhan’ın sık kullandığı kitaplardan birinde aktarılıyor bu isimler. Araştırılsa diğer kaynaklarda da anlatıldığı da görülebilir muhtemelen. Dia’da da buna değinilmiş. Yaygın değil fakat hiç görülmeyen bir şey de değil. Ayrıca saplantılı yazarımız bunlara rağmen cahiliye insanını utanmadan ve galiba buna inanarak ahlaklı görmüştür. İşte cesaret işte feraset işte fedakarlık işte mertlik işte adam gibi adamlık :D İlhan Arsel bu konuda aktarılanları “güya böyle olmuş” diyerek yalanlıyor fakat kitapları tek bir rivayete dayanıp onu kesin gerçek olarak sunduğu hikayelerle dolu. Usul bilmeyen, hadis bilmeyen, tefsir bilmeyen, tarih bilmeyen, hukuk bilmeyen ama buna rağmen kendi düşüncelerini herkesinkinden üstün tutan bir adam için fazla iddialı yaklaşımlar bunlar.
İlhan Arsel sallamalara devam ederek kız çocuklarını öldürmenin yasaklanmasının ancak Mekke'nin fethi sırasında, mümtehine 12 ayetinin inmesiyle birlikte gerçekleştiğini söylüyor. Evet bu ayet o zaman inmişti fakat bu konudaki yasak çok daha önce zaten gelmişti. Fakat o diyor ki Muhammed peygamber olduktan sonra 19 yıl buna bir şey dememiş ancak ölmeden önce yasaklamış. Halbuki akla gelen ilk örneklerden biri daha birinci akabe biatındaydı. Bunun böyle olduğunun kanıtı operatör profesör her şeyin bilirkişisi sayın doktor İlhan Arsel'in Şeriat ve Kadın kitabında kaynağıyla beraber geçiyor:
Birinci Akabe biati diye bir biat vardır ki,"Muhammed'in el-Akabe'de Ansardan 12 kişiyle buluşması ile oluşmuştur. İslâm'da buna "Kadınlar biati" adı verilir.
Bu adın verilmesi, biat'ın kadınlar tarafından yapılmış olmasından değil, fakat savaş
farzedilmeden önce yapılmış olmasındandır. Ibn Hümey'in belirttiğine göre, bu biat'a
katılanlar Tanrı'ya hiçbir şey ortak katmamak, iftira etmemek, hırsızlık yapmamak ve
zinada bulunmamak, çocuklarını öldürmemek için biat etmişler, Muhammed de onlara cennetleri va'd etmiştir. Bu konuda bk. Taberî, age, (1966), II, 178 ve d. Ayrıca
bk. Sahih-i..., IV, 411-2; v e X, 31?-6, ve XI, 198.
Görüldüğü üzere gelen kişilere çocuklarınızı öldürmeyin diyerek şart koşmuş. Hatta daha az da olsa erkek çocuklarını da öldürenler vardı ki çocuklar olarak geçmiş. İlhan Arsel’in diğer kitabındaki yorumlara göre Kuran'da çocuklarınızı öldürmeyin diye bahsedilirken kız çocuklara dikkat çekilmiş. Ben diğer kitaptaki İlhan Arsel’in yalancısıyım valla. Ancak diğer kitaptaki İlhan Arsel de haksız. Peygambere gelen bir kadın dört erkek evladını öldürdüğünü anlatmıştı. İlhan Arsel kadınların değil sadece erkeklerin bu uygulamaya gittiğini söylüyor fakat elimizde kadınlardan da bunu yapanlar olduğunu söyleyen veriler var. Yine işkembeden sallama çıkarımı yapmış. Bu yüzden çocuklar diye kast edilen kız ve erkek çocuklar ama daha çok kız çocuklardır. Neyse. Bu biat 621 yılındaydı. Bu alıntı bu kitaptaki İlhan Arsel’in sallamasından çok daha önce ve peygamber daha Mekke'deyken yasaklandığını gösteriyor. Bu örnek benim aklıma gelen en erken tarihli örnek. Daha da önce gerçekleşmiş olduğu muhakkak. Çünkü bu eylemden dolayı insanların azarlanıp tehtid edildikleri tekvir suresi peygambere inen 6. suredir. Buradan da İslam'ın geldiği ilk zamanlardan beri bu fiilin kınandığı görülebilir. Neyse. Öteki kitabın yazarı İlhan Arsel'e bu kitabın yazarını aydınlattığı için teşekkür ederim. Bir de sahabeler arasında Müslüman olduktan sonra bunu uygulamaya devam eden tek bir kişi gösteremez İlhan Arsel ve bu da erken dönemlerde ortadan kalktığını gösteriyor zaten. Eğer 19 yıl daha hiçbir şey dememiş olsaydı devam eden dönemde bunların uygulamaları da bize aktarılırdı. Bunun yerine aktarılan şeyler sadece Müslüman olduktan sonra cahiliye uygulamalarından dolayı pişmanlıklarını dile getiren kişilerin rivayetleridir ki az değildir. Bu iddia da öncekiler gibi sallamadan ibarettir. Yauw bunlara aydın diyorlar bir de. Doğrusunu bilmesine rağmen yalan söylüyor işte görüldüğü gibi. Cahiliye döneminde böyle bir uygulamaya ceza verilmediği de aktarılan bilgiler arasında. Kimse yaptıklarından ötürü bu kişileri kınamıyor bile. Ama 1400 yıl sonra birisi cahiliyenin daha ahlaklı olduğunu iddia edebiliyor. Saplantı işte.
“Her ne kadar Muhammed Mekke’deyken Kureyşlilerin kendilerine saldırı siyaseti izlediklerini ve bu yüzden Medine’ye hicret zorunda kaldığını söylerse de gerçek bu olmaktan uzaktır. Çünkü Kureyşliler çeşitli din ve inançlara karşı hoşgörülü kimselerdi.” Yanlış okumadınız böyle bir cümle var kitapta. İdeolojik körlük bu hale getiriyor işte insanları. Elde onlarca kaynak varken bunu iddia edebilmek ben kitaplarımda bilimden ve akıldan bahsediyorum ama kendim bunlardan çok uzağım demektir. Bunları dedikten sonra Kureyşlilerin en çok ticarete önem verdiklerinden vs bahsediyor. Zaten dine inanmama sebeplerinin en önemli nedenlerinden biri de bu para babalığıydı. Diyor ki ilk başlarda Muhammed’e de hoşgörü vardı kimse bir şey demiyordu. O kadar hoşgörülü olunsa davetin ilk üç yılı gizlice olmazdı. Zaten peygamber ilk defa tanıdıklar arasında yemek verip açıklama yaptığında daha bizzat amcasının eline taş alıp ona fırlattığı da yazıyor kitaplarda. Sallıyor yine Arsel. Bir de Ebu Talib’in peygamberi koruduğu dönemde o ilahlarına sataşsa da Kureyşliler ona saldırmayıp hoşgörü göstermiştir diyor. O koruma olduğu için bir süre saldırmadıklarını bilmeyen yoktur ama neyse. Hadi ona saldırmıyorlar hoşgörüsünden. Hadi o putlarına sataşıyor ama onlar sabrediyorlar. Diğer inanan insanlara saldırmalarını nasıl açıklıyor dersiniz Arsel? Korumasız kölelere inandıkları için saldırmalarını nasıl açıklıyor? Açıklamıyor çünkü açıklaması yok.
Arsel, şeytan ayetleri masalını anlattıktan sonra Kureyşliler aralarından Müslüman olanlara bile fazla düşmanlık göstermemişlerdir diyor. Bunun koca bir yalan olduğunu herkes biliyor tabi ama buna da Hz.Ömer'in Müslüman oluşunda Kureyşlilerin hoşgörü gösterdiklerini kanıt olarak sunmuş. Halbuki yalandır. İlhan Arsel'in cümleleri şöyle:
"Gerçekten Ömer Müslüman olunca Kureyşlilerden bazıları kendileriyle kavga etmek ister. Olaya tanık olan Kureyş ulularından biri onlara 'Nedir bu hal?' diye çıkışır. Onlardan 'Ömer dinini terk etti biz de ona hesap soruyoruz' diye yanıt alınca şöyle der: Ne? Bir adam kendine bir din seçmiş ise bundan size ne?" Oysaki aynı Ömer Müslümanlığı seçtiği andan itibaren Muhammed'in getirdiği hoşgörüsüzlük geleneğine sarılmış olarak sırf babası kendine "Ey oğlum, neden atalarının dinini terk ettin?" dedi diye kendi öz babasının kellesini kesmiştir."
Burada son iddiaya dair kaynağı nedir bilmiyorum doğru olma ihtimali çok düşük. Zaten babasına dair pek bilgi bulunmuyor elimizde. En azından ben görmedim. Bildiğimiz şeyler ise babasının o dönem müslüman olanlara eziyet ettiğini anlatan rivayetler. Öyle müslüman olan birine hoşgörüyle yaklaşıp niye terk ettin diye soracak bir karaktere sahip olduğu anlatılmıyor. Zeyd b. Amr'a Müslüman olduğu için yaptıkları anlatılıyor bunun aksine. Hoşgörüden çok duruma sinirlenmiştir bence ama kesin bir şey söylemek zor. Kaynaklar sınırlı ve ben Arsel'in kitaptaki kaynağını görmedim kitabı okumak yerine Youtube'den dinlemeyi tercih ettiğim için.
Arsel'in ilk cümlelerindeki algıya bakalım bir de: "Gerçekten Ömer müslüman olunca Kureyşlilerden bazıları kendileriyle kavga etmek ister." Kavga etmek sadece bir istek olarak geçmiyor rivayetlerde. Bunun aksine Kureyşlilerin, din değiştirdiğini öğrenince hemen ona saldırdıkları anlatılıyor. "Olaya tanık olan Kureyş ulularından biri onlara 'Nedir bu hal?' diye çıkışır. Onlardan 'Ömer dinini terk etti biz de ona hesap soruyoruz' diye yanıt alınca şöyle der: 'Ne? Bir adam kendine bir din seçmiş ise bundan size ne?'
Bu cümleler sonrası ikinci iddiaya geçiyor Arsel ama bunu yaparken de Kureyşlilerin bu cümleler sonrası kavgadan vazgeçtikleri algısını bırakıyor. "Gördüğünüz gibi Kureyşliler ona nasıl hoşgörülü davranmış ama bakın müslüman olan Ömer babasına ne yapmış?" demek istiyor. Ama öyle değil. Bu bahsettiği yaşlı adam olaya hemen o anda tanık olup dahil olmuyor bu kavgadan çok daha sonra oraya gelip araya girdiği yazıyor rivayette. İlhan Arsel okuduğu rivayetin detaylarını değiştirerek farklı bir şekle sokup yalan söylüyor. Rivayet aynen şöyle:
îbn-i İshâk dedi ki : Abdullah b. Ömer’in âzâdlısı Nâfi, İbn-i
Ömer’den naklen haber verdi ki o şöyle dedi:
Babam Ömer müslüman olduğu zaman Kureyş’ten haberleri iyi
anlatan kim var, diye sordu. Ona denildi ki : Cemil b. Mamer el-Cumahi var. Bunun üzerine babam onun yanına gitti. Ben de onun peşine gittim. Gittikten sonra ey Cemil, müslüman olduğumu ve Muhammed'in dinine girdiğimi biliyor musun? dedi. Allah'a and olsun Cemil haberi alır almaz cübbesini kaldırıp gitmeğe başladı. Ömer de onun peşine gitti. Ben de babamın peşine düştüm . Nihâyet mescidin kapısının önüne geldiği zaman en yüksek sesiyle onlar Kâbe’nin etrafında meclislerinde bulunmakta iken şöyle bağırdı: Ey Kureyş agâh olunuz ki Ömer b. el-Hattâb dininden başka bir dine çıkmıştır. Ömer onun ardından, yalan söylüyor, ben yalnız müslüman oldum ve şehâdet ettim ki, Allah’tan başka ibâdete lâyık hiçbir ilâh yoktur ve Muhammed onun kuludur ve Resûlüdür, der demez onun üzerine atıldılar ve onunla çarpıştılar. Nihâyet güneş zeval vaktine yaklaştı. Ömer yoruldu ve oturdu. Onlar başında dikildiler. O ise şöyle diyordu:
Aklınıza geleni yapınız. Allah’a yemin ederim ki, şâyet biz üçyüz adam olsaydık Mekke’yi ya sizin için terkederdik. Veya siz bizim için terkederdiniz. Onlar o durumda iken Kureyş’ten bir yaşlı geldi. Üzerinde yemeni bir cübbe ve renklerle nakışlı bir gömlek bulunmaktaydı. Nihâyet yanlarında durdu ve şöyle dedi:Nedir bu haliniz? Dediler ki, Ömer dininden çıkmış. Dedi ki: "Bırakın! Adam kendine bir yol seçmiş size ne? Beni Adiyy b.
Kâb’in bu adamlarını size teslim edeceklerini, onu yardımsız bırakacaklarını mı zan ediyorsunuz? Adamı bırakın gitsin." Allah'a and olsun, sanki onlar bir elbise idi de onun üzerinden soyuldular. Ben, Medine’ye hicret ettikten sonra babama dedim ki :Ey babacığım, Mekke’de müslüman olduğun zaman kavmin seninle savaşırken onları senden men eden adam kim idi? Dedi ki : Ey oğulcuğum , o As b. Vâil es-Sehm i’ idi. (İbn Hişam'ın Siyer'inden)
Hani Kureyşliler aralarından Müslüman olanlara dahi fazla düşmanlık göstermemişlerdi? Daha ne kadar göstermeleri gerekiyor acaba yazara sormak lazım. Arsel cümleleri öyle algı yapılacak şekilde kuruyor ki sanırsın hiç kavga etmediler, Kureyşliler hiç saldırmadılar. Bu cümleleri kaynak göstererek yazıyor bir de kitaba. Yani sorarsanız Arsel kaynaklara dayanıyor derler. Kaynaklar konuşmuyor sonuçta, konuşturuluyor. Ayrıca okuyucu bakmayacak nasılsa, yaz yazabildiğini kardeşim! Rivayetleri ve olayları küçük detaylarla öyle ince ince tahrif ediyor ki şaşıp kalıyorum bazen. Başka kitaplarında da birçok defa bunu yaptığına denk geldiğim için yanlışlıkla yapılan bir hata olarak görmüyorum artık böyle detayları. Yani elindeki rivayet Kureyşlilerin hoşgörüsünden hiçbir şekilde bahsetmiyor aksine saldırganlıklarını anlatıyor ama Arsel kitabında bu olayı onların hoşgörüsü olarak sunuyor. Kavgadan sonra gelen adamın son iki cümlesi de biraz fikir özgürlüğü biraz da kabilecilik anlayışına dayanıyor. Burada hoşgörüden söz edilebilecekse sadece o adama ait. Kureyşlilerin genel tavrıyla bu hoşgörünün ilgisi yok. Çoktan saldırı gerçekleşmiş ve adam kabile anlayışından ötürü Hz. Ömer'i korumasa kavga belki de devam edebilirmiş. Çünkü adam Hz.Ömer'in kabilesine mensup bir kişi. Benî Adî b. Kâ‘b, Kureyş kabilelerinin bir koludur. O dönemlerde kabilecilik öyle önemli ki sırf aynı kabileden olmaları sebebiyle bile adam olaya müdahale etmiş olabilir. Mesela benzer şekilde Hz. Ebubekir Kabe civarına gidip insanları dine davet ettiğinde kötü bir şekilde dayak yediği anlatılır. Etrafta kavgaya şahit olan bir sürü adam varken neden sadece Teymoğulları mensupları onu baygınken kurtarıp eğer o ölürse biz de Hz. Ebubekir'i öldüresiye döven Utbe b. Rabia'yı öldürürüz dediler? Hz. Ebubekir'in Teymoğullarından olmasıyla bir alakası olabilir mi? Bence olabilir. Arsel de bu kitapta olayı doğru anlatıp yaşlı adamla Hz. Ömer'in aynı kabileden olduklarını söylese veya adamın son iki cümlesini aktarsa cümlelerini Kureyşlilerin hoşgörü anlayışları üzerine kuramayacak ama bilerek bunu gizliyor. Bir rivayete göre de kurtaran kişi sadece aynı kabileden değil bir de Hz.Ömer'in dayısıdır. Akrabalık ilişkisinden ötürü de müdahale etmiş olabilir. İbn İshak'ın kitabındaki rivayete göre ise o yaşlı adamın son sözleri, “.......Ne olmuş yani! Adamın biri kendisi için bir tercihte bulunmuşsa onu öldürecek misiniz? Sonra Adiyyoğulları onu size böyle bırakır mı zannedersiniz? Bırakın adamı istediği gibi davransın.” olmuş. Yani hoşgörü varsa sadece o adama ait ve olaya müdahale sebebi de tam olarak hoşgörü değil. Biraz da Hz.Ömer'in akrabası veya aynı kabileden olması sebebiyle yani bir şekilde yakını olduğu için böyle davranmış. Kureyşliler de görüldüğü üzere hoşgörüden değil kavga büyümesin diye orayı terk etmiş. Yaşlı adama hak verip Hz.Ömer'in fikir özgürlüğüne saygı duydukları için değil. Yani sözün özü kendine kanıt yapmak için rivayeti ve yaşanan olayları tahrif etmiş yine Arsel. Bu konuda iddiasını desteklemek için verdiği tek bir örnek var onu da yalanlarla süsleyip sunmuş. Arsel'in bir cümleyle geçip doğru aktarmadığı iddiaları böyle uzun uzun açıklamak zorunda kalıyoruz çünkü karşımızda dürüst bir adam yok. İstediği gibi rivayetleri tahrif ederek sunan bir adam var.
Daha sonra Peygamberden önce hoşgörü içinde yaşıyordu Araplar, diyor. Ciddi ciddi bunu iddia ediyor. Adamlar senede dört ay haram ay olsun savaşmayalım demişler ve hoşgörü içindeydiler evet. Kan davaları vardı ve hoşgörü içindeydiler. Bunu iddia etmek ben Cahiliyye hakkında kitap yazdım ama Eyyamu'l Arab gibi bir kavramdan haberim yok demektir. Muhammed’den önce Araplar diğer inançlardan insanlarla evlenebiliyordu fakat Muhammed buna da engel olmuş Müslüman olmayanlarla evlenme yasağı getirmiştir, diyor. Müşriklerle evlenme yasağı getirdiği doğru. Ama ehli kitapla yasak yok İlhan atmış yine. Bir de Ebu Leheb peygambere baskılarını sürdürürken tebbet suresi inince çocuklarına peygamberin kızlarını boşayın emri vermiş ama yine de sen bilirsin Arsel.
Mut’a nikahı hakkında “her ne kadar bu usul görünüş itibariyle belli bir süre beraberce yaşamak üzerine antlaşma yapması ve bu sürenin sonunda ayrılması niteliğinde olmakla beraber aslında kadını bir süre için kiralaması demektir.” Bu kitapta bunu derken güya kadınların haklarını korumak için yazdığı Şeriat ve Kadın kitabında bu uygulamayı "Müt'a evlilik sistemi, Islâm'dan önce Arap kadınının özgürlüğünün, bir başka örneğiydi.” Ne kadar da saçma bir düşünce... Ayrıca madem kadının özgürlüğünün örneğiydi senin iddiana göre Muhammed bu nikahı kaldırmadığı için bu özgürlüğü devam ettirmiştir. İki düşünce de sana ait madem o zaman bunu söylemen gerekir ama saplantılı olduğun için söyleyemiyorsun. İlhan kadar kendisiyle çelişen adam zor bulunur.
Bir de mehir konusu vardır. Uygulamalar çeşit çeşit. Bir kısım insanlar mehri kıza veriyormuş evlenmeden. Bazılarının mehrini ailesi alıp kıza vermiyormuş. Bazıları mehri zorla kızdan alıp kendi yiyormuş. Bazı babalar mehrin üstüne kızına hediye de alabiliyormuş. Buradaki uygulamalardan hangisinin daha yaygın olduğu hakkında fikrim yok fakat hakkı elinden alınan kişilerden bahsediliyor kitaplarda. Bazıları kadınların çoğunluğunun bu mehri alamadığını da söylemiş ama ben iyimser olarak yarı yarıya deyip örnek vereyim. Diyelim ki 100 kişi var 50’si kızın lehine görülen uygulamaları diğer 50’si kızın aleyhine görülen uygulamaları gerçekleştiriyor. Ya da 70-30 bile olabilir. Din gelip o diğer 50’sinin ya da 30’unun haklarını ayetle sabitleyip bunu zorunlu kılarak kadının mehrine dokunmaya yasak getiriyor. Bu açıktır. Kız çocuklarının gömülmesi de böyledir. Boşanma hakkı, miras hakkı uygulamaları da böyledir. Mesela Hz.Hatice soylu bir aileye mensup ve miras alabilmiştir eski eşinden. Fakat alamayan yekun hiçte öyle azınlık değil kitaplarda anlatıldığına göre. Diğer kadınlara nazaran soylu görülen bazı kadınlar farklı haklar elde etmiş ama bu konuda birkaç kişiden başka kimsenin örnek gösterilememesi durumu varken İlhan Arsel kızların gömülmesi olayındaki gibi davranarak bir iki durum dışında bu haklar alınamıyordu demeliydi. Ancak öyle yapmamış tüm kadınlar bu hakları alıyordu diyerek iki farklı durumda iki farklı tavır sergileyerek kendi kendiyle çelişmiştir. İlhan Arsel dürüst bir adam olsaydı herkesin boşama hakkı olduğunu ve miras alabildiğini iddia etmezdi zaten. Çıkarım yaptığı kitaplardaki nadir örnekleri genel sayıp burada bilimsel bir şeyler ortaya koyduğunu söylüyor ve buna inandırıyor da ilginç olarak. Mesela Hicaz kabilelerinde miras alma hakkı daha çok görülürken başka kabilelerde daha az görülüyormuş ama görülüyormuş. Ya da boşanma hakkı herkeste yok bazıları evlenmeden alabilmiştir bunu. Örneğin "Cahiliye Devrinde Boşanma Çeşitleri ve İslam'ın Boşanmada Örfe İtibar Etmesi" isimli makaledeki bilgiler dikkat çekici:
"Cahiliye Arapları, boşanmayı mübah (serbest, günah olmayan
bir tasarruf) bilirler ve bunu tamamen erkeğin elinde olan bir yetki olarak kabul ederlerdi. Ancak boylarının şerefiyle imtiyaz eden bazı kız ve kadınlar, evlilik sözleşmesi esnasında boşanmanın kendi ellerinde olmasını şart koşarlar ve bu hakkı elde ederler ve isterlerse aile hayatını sürdürürler, isterlerse\ evlilik birlikteliğini sona erdirirler ve boşanmayı gerçekleştirirlerdi."
Mesela bu kitaptakilerle aynı iddialarda bulunduğu Arap Milliyetçiliği ve Türkler kitabında Arsel şöyle diyor:
"Örneğin İslamdan önceki dönemlerde kadın, evleneceği erkeği seçmek ya da kocasını boşamak hakkına sahipti. Bunun böyle olduğunu İbn Hişam, Selma bin Amr örneğini vererek kanıtlar. Medine'de asil bir
ailenin kızı olan Selma'nın, kendi dilediği bir erkekle evlenmek ve istediği zaman onu boşamak hakkına sahip göründüğünü anlatır."
Okuyucusunun İbn Hişam'a bakmayacağını bildiği için böyle rahat rahat atıp tutuyor. İbn Hişam'ın bu konudaki rivayeti Arsel'in anladığı ile değil bunun tam aksine makaledeki bilgilerle tamamen uyuşma niteliği gösteriyor:
"Selma kavmi arasında şerefli olduğundan dolayı, ancak boşanma hakkının kendisine ait olmasını şart koşarak evlenirdi. Bu yüzden bir adamdan hoşlanmadığı zaman hemen ondan ayrılırdı."
Bu rivayet başlı başına boşama hakkını alabilmenin bütün kadınlara özgü olmadığını doğruluyor. Arsel de kadının asil bir kadın olduğunu söylemiş ama asil bir kadın olduğu için bu hakkı alabildiğini gizlemiş. Görüldüğü üzere kanıt diye sunduğu rivayetin içeriği de bunu bazı kadınlara has bir istisna olarak vurguluyor ama Arsel sık yaptığı gibi yine bahsi geçen konularda yeterli okuma yapmamış okuyucusunu yanlış yönlendirerek onlara yalan söylüyor. Cahiliye'yi konu alan birkaç kitap ve makale incelediğimde gördüğüm nadir örneklerden biri bu Selma örneğiydi ve hemen her çalışma bu tarz örnekleri toplumdaki istisnalar olarak vurgulamış. Belli ki cahiliyede bazıları bu hakkı alabilmiş ama genele yayılmamış. Din ise reform yapmıştır bu konuda. Yani bazılarının uyguladığı şeyleri din tamama yaymıştır. Her ailenin kadına miras vermesini, her kadının boşanma hakkına sahip olmasını sağlamıştır. Ayrıca kadın evlenmeden önce boşanma hakkını isteyip bunu evlenmeye şart olarak koyabilir bu konuda herhangi bir yasak gelmemiştir. İlhan Arsel saplantılı olduğu için cahiliyede bazen görülen bu hakkı genele yaydığı için din reform yapmıştır diyeceğine kadının boşama hakkı vardı İslam elinden aldı diyor. Bu adamlar Türkiye’de değil Avrupa’da bugün böyle eleştiriler yapsa komik duruma düşerdi. Gerçi bir keresinde yaptığı oldukça saçma bir çıkarım üstüne Türkiye gündemine düşüp dalga geçilmişti kendisiyle ama bu yetmez. Aydın diye gösterilenlerin ne kadar karanlıkta kaldığını görmek için bir sürü veri var kitaplarında. Alıntılara cümle eklemesi mi dersin, alıntının kaynağını yanlış vermek mi dersin, alıntının manasını isteyerek tahrif etmek mi dersin, bir kitapta söylediğini diğer kitapta yalanlaması mı dersin, tamamı var bunların kitaplarında.
Mesela Turan Dursun kızların gömülme meselesinde yukarıdaki rivayet dahil eldeki tüm rivayetleri ve kanıtları doğru dürüst hiçbir gerekçe göstermeden yoksayıp Arsel'le benzer çıkarımlarla hepsine yalan diyordu en azından. Arsel ise öyle davranmıyor. Birçok kaynakta farklı rakamlarla geçen Ferezdak'ın babasının kurtardığı çocuklardan bahseden rivayeti doğru saymış iddiasını desteklemek için ama sayıyı vermekten kaçarak kendi kalesine gol atmış sonuçta rivayeti kabul ettiği için. Rivayetin tam metnini ya da içeriğini verse bir iki olay diyemeyecek ve kitap boyu böyle yorumlar yapamayacak ama saplantısı rivayetin metnine sadık kalmasına izin vermiyor ve okurunu yanlış yönlendiriyor. Bu durum, Arsel'in bazen meseleleri istediği gibi tahrif ederek konu hakkında az okuma yapmış okuyucusunun aklıyla dalga geçerek yalan söylediğinin net kanıtlarından biri. Ben defalarca bunu yaptığına şahit oldum. Bu adamların kitaplarını iyi inceleyip isteyerek yaptıkları iftiraları görünce ahlaktan bahsedebilecek son kişilerin bunlar olduğu rahatlıkla söylenebiliyor.
İlhan, Arap Milliyetçiliği ve Türkler kitabında Araplardan bazılarının Türkler nedeniyle geri kaldık iddialarına yanıt veriyor ve bunu yaparken de bedevilerin yaşamını eleştirirken genel anlamda Arapların adet ve alışkanlıklarını şöyle anlatıyor: "....Daha yukarıdaki bölümlerde bedevi Arabın bu yönlerinin Kur'an'da açıklandığını ve örneğin Tevbe Suresi'nde "Bedevi'ler kafirlik ve münafıklık bakımından şehirlilerden beterdir..." (K 9 Tevbe Suresi, ayet 97), "Bedevi'lerden öyleleri vardır ki... size belalar gelmesini gözetip dururlar, bekledikleri, kötü belalar kendi başlarına gelsin" (K 9Tevbe Suresi, ayet 98) şeklinde ayetler bulunduğunu ve benzeri sözlerin Muhammed tarafından sık sık tekrarlandığını belirtmiştik.
İslamdan önceki dönemde de Arabın çok ilkel bir yaşam sürdüğü, batıl itikatlar içinde yüzdüğü, ömrünü sefil ve sefih bir şekilde içki içerek, kumar oynayarak geçirdiği, evlilik yaşamında sakat bir zihniyete sahip olduğu, mirasta erkek çocuklarına öncelik tanıdığı, kız çocuklarını belli bir yaşa geldiklerinde öldürdüğü vb. geleneklere saplı bulunduğu yine bu Arap kaynakların ortaya koyduğu şeylerdendir.
Her ne kadar İslam sayesinde Arabın "Cahiliye"den kurtulup ışıklı döneme girdiği söylenirse de, İslam öncesi bu dönemin geleneklerinin çoğunu sürdüren ve çoğunu da pek olumlu sayılamayacak tarzda değiştiren İslamiyet, 1400 yıllık bir uygulamaya rağmen Arabın karakterinde, Arabın zihniyetinde ve yaşam usullerinde herhangi bir gelişme yaratamamıştır. Muhammed döneminin Arabıyla 20. yüzyılın Arabi arasında büyük bir değişiklik olmamıştır. "
Son paragrafın bomboş cümlelerden oluştuğunu söylemeye gerek yok ama önceki paragraf bu kitabın tam aksine şeylerden bahsediyor. Hani nerede kaldı bu kitabın saçma sapan iddiaları? Hani kızlar daha değerli görülüyordu Araplarda? Hani "İslam öncesi dönemde, kız çocuklarının öldürülmeleriyle ilgili bir gelenek bulunduğuna ve Muhammed' in bu geleneği kaldırdığına dair söylenenlerin hepsi, yalan ya da abartmadan ibaret şeylerdir." demiştin bu kitapta. Arap kaynaklarına göre cahiliyede böyle bir gelenek bulunuyor muymuş yoksa bulunmuyor muymuş şimdi? Bu defa hangi İlhan Arsel yalan söylüyor??
O kitapta da benzer şekilde bu kitaptaki gibi yaklaşımlara sahip olduğu yerler var ama kitabın sonuna doğru Arap'a karşı Türkleri savunurken kullandığı cümlelerde dediği gibi bunlar Arap kaynaklarının ortaya koyduğu şeylerdir ve alternatif tarih üretmeye gerek yoktur. Diğer kitabın yazarı İlhan Arsel'e bu kitabın yazarı İlhan Arsel'i böylesine eleştirdiği için teşekkür ederim. Tam bir aydınlanma savaşçısı :D
Ben cahiliye konusunda daha ilmi daha bilimsel daha tutarlı bir çalışmaya dair kitap linki vereceğim. Kaynaklara bakarak okunabilir. İİhan’ın kitabını okumadım Youtube’den dinleyerek okumuş saydım kendimi ve sık sık not aldım dinlerken. Bu yüzden kaynakları nelerdir göremedim. Fakat diğer yazdığı kitaplardan genelde hangi kaynakları kullandığı hakkında bilgim var. Bu vereceğim kitapta da İlhan’ın zaman zaman kitaplarında dayanak gösterdiği kaynaklar var. Mesela İlhan, diğer hiçbir kaynakta hiç kimseden aktarılmayan bir olayı kitaplarında yegane gerçek sayabilecek kadar ilimden yoksun biridir. Diğer kaynakların hiçbirinde o çok sınırlı birkaç gün içinde Arsel’in tek kaynakla aktardığı olayın yaşandığından bahsedilmiyor. Hatta diğer kaynaklar ne olduğu hakkında az çok ittifak halinde. Bunları görmezden gelip kesin gerçek olarak sunuyor bu adam. O olayda kullandığı kaynak burada da kullanılan kaynaklar arasında mesela. Ayrıca aynı kaynağı örnek vererek Şeriat ve Kadın kitabında şöyle diyor Arsel: "Kitab el-Muhabbar" yazarı Muhammed İbn Habib İslam'dan önce Arap kadınının sosyal ve ekonomik haklara sahip olduğunu, evleneceği erkeği seçmekte ya da dilediği işleri görmekte özgür bulunduğunu kanıtlayan nice örnekler verir.
Okuyucusu bakmayacak nasılsa bu kitaba. Bu yüzden dilediği gibi konuşabiliyor. Aşağıda vereceğim kitapta kaynaklardan biri de bu kitaptır. İçerik olarak Arsel'in bahsettiği gibi miymiş göstermek için aktarmalar yapayım:
“Muhabber’de yer alan bir rivâyete göre ise cahiliye döneminde kadınla nikâhlanmanın dört şekli bulunmakta olup, bunlardan biri kadını istemeyle gerçekleşirdi. İkincisi; kadının devamlı yanına giden bir dostu olurdu. Kadın doğum yapınca o adamdan olduğunu söylerdi. Böylece çocuk ona ait olurdu. Üçüncüsü; sancak sahibi olan kadınlar vardı ki insanlar ona giderek zina ederlerdi. Kadının bir temizlik zamanında (adet olmadığında) iki adam bu kadının yanına gitmişse ve kadın hamile kalmışsa çocuk bu iki adamdan birine ait olurdu. Bu olaya “Mukassime” adı verilirdi. Ayrıca belli bir adam herhangi kavme ait bir cariyenin yanına gider cariyeden olan çocuğun kavmi kendilerine ait olduğunu söyler, adam da çocuğu onlara satardı.”
Aşağıda vereceğim kitapta ya da başka kaynaklarda yalnız bu değil çok daha fazla nikahlama çeşidi görülmekte. İlhan’ın tutarsızlığını ve kaynaklardaki ifadeleri kafasına göre gerçek sayıp kafasına göre reddettiğini göstermek için bunu örnek verdim. O kadar rivayet varken “güya böyle oluyormuş” diye reddettiği olaylar kaynak diye kullandığı kitaplarda da vardır.
“Cahiliye döneminde öz anne ile evlenmek haram sayılmaktaydı. Ancak bununla birlikte kocası ölünce dul kalan bir kadının üzerine üvey oğullarından hangisi erken davranır, üzerine elbisesini atarsa kadın o kişinin olmaktaydı. Şayet kadın acele davranıp kaçabilirse serbest kalmaktaydı. Kadına sahip olan üvey evlat isterse onunla mihirsiz olarak evlenebilmekte veya dilerse mihrini kendine almak şartıyla başkalarıyla da evlendirebilmekteydi. Yahut öz babasından kalan mirastan kadını mahrum etmek için onun başkalarıyla evlenmesine engel olmaktaydı.”
Böyle birbirinden ahlaksız uygulamalar kaynak diye gösterdiği kitapta da zikredilirken Arsel cahiliyyeyi ahlaklı olarak sunuyor. Evet verdiği kaynağa göre evleneceği erkeği seçebiliyormuş kadın! Arsel gibi davranıp tek bilgiyle işte hiçbiri seçemiyormuş demek lazımdı ama durum öyle değil. Kaynaklar taranınca seçebilenler olduğu gibi seçemeyen, velisi tarafından zorla evlendirilenlerden de birçok kişi olduğu görülüyor. Ayrıca Arap kadınının ekonomik haklara sahip olduğunu bu kaynakla dillendirmişti fakat bakalım İbn Habib bu konuda neler yazmış:
"Kaynaklarda yer alan bilgilere göre cahiliye döneminde kadınların bir kısmı kendilerine karşı olumsuz bakış açısı sergileyen kimseler tarafından bazı haksızlıklara maruz kalmıştır. Bu haksızlıklardan biri kadının mirastan pay alamama durumudur. Bu dönemde mirasta hiçbir hakka sahip olmayan kadın ne kocasının ne de babasının mirasına girebilirdi. Cariyelere, kız çocuklarına ve hatta hür kadınlara bile mirastan pay verilmediği zikredilmektedir. Ancak savaştan ganimet getirenler ve at üstünde savaşanlar miras almaktaydılar."
Görüldüğü üzere İbn Habib genel uygulamanın miras alamamaları yönünde olduğunu yazmış. Kitabın pdfsine erişemedim fakat muhtemelen İbn Hişam örneği gibi nadir rivayeti genel saymış olabilir Arsel. Kaynak veriyor ama kaynağa bakılmayacağını iyi biliyor o yüzden içi rahat. Cahiliye kadınlarının sahip olduğu ekonomik haklara(?) dair İbn Habib'den iki alıntı daha vereyim:
Bu dönemde bazı kimselerce kadınlara yapılan haksızlıklardan biri de hayvanlardan istifade konusunda karşımıza çıkmaktadır. Bedevi olan halk kendi mallarından ve kestikleri hayvanların etlerinden, yerleşik halk da ekip biçtiklerinden ilahlarına ayırıyorlardı. Bedeviler, “deve beş defa doğum yapınca beşinci doğumunda erkek deve doğurmazsa onun kulağını ortadan
ayırırlardı.” Bu hayvana bahîre derlerdi. Denizin başıboş olması gibi bu hayvanı da başıboş bırakıp, “onun kılından koparmazlardı. Ona binince ‘Bismillah’ demezlerdi. Onun üstünde bir şey taşımazlardı. Onun sütünü sadece erkekler içer, kadınlar içmezlerdi.” Yine bu dönemde bir kimse kendi malından veya hayvanlarından bir pay ilahlarına bırakırdı. Bu hayvana sâibe denilmekteydi. Bu hayvan, sahibine haram olurdu ve adam ona karışmazdı. Bu hayvandan gelen gelir sadece erkeklere ait olmaktaydı. Ancak kadınlar bu hayvana karışamazlardı."
"Bir koyun yedi defa doğum yapınca yedinci doğumunda bir erkek doğurursa Araplar doğurduğu hayvanı keserlerdi. Bir dişi doğurursa o doğurduğu hayvanı kendi hayvanları arasına bırakırlardı. Bir dişi bir erkek doğurursa o iki hayvanı da haram sayarlar, kimse de onlara dokunmazdı. Onlardan elde edilen gelirler sadece erkeklere aitti. Kadınlar kullanamazlardı."
Evet sosyal hayatta da ekonomik haklara sahip olduklarını anlatıyormuş İbn Habib...
Ayrıca Mustafa Öztürk'ün cahiliye konulu çalışmasında İbn Habib'in kitabından şöyle bilgiler aktarılıyor:
"Cahiliye devlinde boşama hakkı erkeğe aitti. Erkek karısına bir kez 'Boşsun' (enti talikun) dediğinde evlilik nihai olarak sona ermez, dilediği takdirde karısına dönebilirdi. İkinci boşamadan sonra da aynı şey geçerli idi. Fakat üçüncü boşamanın ardından eşine dönmesi mümkün değildi. Rivayete göre cahiliye devrinin meşhur şairlerinden A'şa bir kadınla
evlenmiş, fakat kadının yakınları dayak tehdidiyle A'şa'yı boşanmaya zorlamışlardır. Bunun üzerine A'şa kadını bir kez
boşamış, ancak kadının yakınları A'şa'yı ikinci ve üçüncü kez
boşamaya icbar etmişlerdir."
Görüldüğü gibi kaynak diye verdiği kitapta da boşama hakkının genellikle erkeğe ait olduğu söylenmiş ama Arsel istisna olarak bazı kadınların bu hakkı alabildiğini aktaran rivayetleri genel sayıp gerçeğe sadık kalmak yerine okuyucusunu kandırmaya çalışmış. Yine ayrıca İbn Habib kitabında Sakîf kabilesinden on eşi bulunan kişileri isimleri ile birlikte aktarırken İlhan Arsel bu bilgileri atlayıp başka bir cahiliye üretmeye çalışıyor. Saçma sapan bağlantılarla alternatif tarih oluşturmaya çalışmaya gerek yok. Bir yandan işine gelince hiç kimsenin aktarmadığı olayı bu kaynakta diye kabul ediyor bir yandan da aynı kaynakta anlatılanları güya böyle oluyormuş diye reddediyor. İlhan Arsel’i “tarihi rivayetler nasıl değerlendirilir?” diyenlere “güya böyle böyle oluyormuş diyerek istediğimizi reddedelim” yöntemini bilim literatürüne soktuğu için kutluyorum. Halbuki usul bilse kaç kişi rivayet etmiş, kaç farklı kitapta bunlar geçmiş, rivayetler doğru görülmüş mü gibi bir yol izlemeliydi. Zaten görüşlerini belli bir temele dayandırıp rivayetleri öyle reddetseydi ben de bir şey demezdim ama usul yöntem bilmiyor.
Burada sadece İlhan’ın iddialarına kaynak olarak gördüğü kitapta böyle geçiyor dedim. Bunun dışında bir sürü nikah çeşidi ve haksızlıklar diğer kitaplarda anlatılıyor ve altta vereceğim kitapta bol bol örnek var ama buna rağmen toplumun ahlaklı olduğunu ilan edebilecek kadar saplantılı bir yazardır kendisi. Kitapları çelişki ve yanlışlarla dolu ilmi yönden çok zayıf bir eleştirmendir. Aydın dense de aydınlanamamış cahil kalmıştır. O kadar cahildir ki hukukçu olmasına rağmen kitaplarında islam hukukuna dair hatalar da hiç az değildir. Tarihçi olmamasına rağmen sırf dine muhalefet etmek için Bernard Lewis gibi sözü dünya çapında okunan bir yazara bile sen yanlış biliyorsun durum bunun tam tersidir deme cüretine de sahiptir. Diğer kitaplarında bu görülebiliyor. Bu kitapta Lewis'e bir şey dememiş fakat hiç kimsenin kabul edemeyeceği şekilde kitabın kapağına Muhammed devlet falan kurmadı gibi saçma bir argüman koyabiliyor. Normalde yazarlar kitabın en dikkat çekici cümlesini veya tespitini kapağa koyar fakat Arsel en saçma olanını tercih ederek ne kadar sıra dışı bir yazar olduğunu farkını ortaya koyarak okura hissettirmiş. Dünya'da bunu iddia edebilecek belki de sayılı kişilerdendir. Tabii ki Lewis'in söylemesi tespiti doğru yapmaz ama çok çok temel konularda bile reddetmek için reddiye yapıyor Arsel. Altı da çok boş net olarak. Bunun saçmalığına cevap vermeye bile utanılır ama yine de Lewis'in cümlelerini koyayım bari: "Hz Muhammed, deyim yerindeyse, kendisi Konstantin'di. Yaşarken devlet kurdu, devlet adamlarının yaptığı işleri yaptı. Orduları yönetti, savaştı, barış yaptı, vergi topladı, adalet dağıttı."
Kitaplarında kendisine karşı çıkanları cahillikle suçlayıp tek kitap okuyanı kendisi bellemiştir. Bir de Dursun’la beraber dans etmelerine rağmen bazen kitaplarında hem kendilerinin hem de birbirinin iddialarını reddettiklerini bile fark edememişlerdir. Neyse. Bunlar dışında klasik din eleştirileri vardı onlara bir şey denilmez yorumlar ikna edememişse saygı duyulur ama eleştireceğim diye saçma sapan çıkarımlar ve uydurmalara gerek yoktur. Böyle kitaplar sadece din yobazlarının karşısında dinsiz yobazlar yetiştirmeye yarıyor. Çünkü birçok konuyu doğru aktarmayıp öyle eleştirilerde bulunuyor böyle kitaplar. Zaten öfke kusmak dışında öyle aman aman çıkarımlar yok, oryantalist yazarlar ülkedeki aydın denilenlerden çok daha tutarlı ve çok daha adil eleştirilerde bulunuyor, onlar da okunabilir. En azından doğruya doğru diyecek kadar komplekssizler. İnançları eleştireceğim derken bir sürü kere felsefedeki korkuluk hatasına düşmeye sebep oluyor bu kitaplar. İnceleme istediğimden fazla uzadı. Neyse. Amerigalılara Richard Dawkins bize İlhan Arsel denk geliyor. Some ortadoğu problems.
Cahiliye hakkında daha tutarlı bir yaklaşıma sahip olmak isteyenler alttaki kitabı okuyabilir. Siteye eklemeye çalıştım fakat satışta olmadığı için kabul etmediler. Pc’de okudum ve farem bozuk olduğu için altını doğru düzgün çizemedim ama sadece altını çizdiklerimden de belli bir düşünce sahibi olunabiliyor. Benim düşünceme göre cahiliye tamamen vahşet, huzursuzluk, zulüm dönemi olmadığı gibi öyle yardımsever, huzurlu, savaşsız bir ortam da yoktur. Kitapta sonuç bölümünde de bu anlatılıyor.
drive.google.com/file/d/1zOUjdV4...
Yukarıda Lewis özelinde Batılı araştırmacıların çok daha tutarlı ve adil yorumlarda bulunduğunu söylemiştim. Madem onlardan bahsettim o zaman buraya dünyaca ünlü İslam araştırmacısı Goldziher'in cahiliye hakkındaki görüşlerini bırakayım. O yaygın bakışın aksine cahiliyeyi aydınlanmanın karşılığı olarak görmüyor. Cahiliyeyi hilm kelimesinin karşılığı olarak sunuyor ve cahiliyenin barbarlık kelimesine karşılık geldiğini söylüyor. Kendisinin çok tartışılan yorumları var ama en azından bu konuda hakkaniyetli davranmış:
"......Cahiliye, bununla ilgili olarak daha ziyade, içerisinde -buraya kadar müşahade edilen manada- Cehlin yani barbarlığın ve gaddarlığın hüküm olduğu zamandan başka bir şey değildir. İslam’ın tebligcileri, Islam'ın Cahiliyye ahlakına ve alışkanlıklarına son verdiklerini söyledikleri zaman, maksadları Arab müşrikliğinin İslam'dan farklı olan barbarca an’aneleri ve vahşi micazıydı. Muhammed bunlara lağvetmekle kavminin ahlak reformcusu olmak istedi: Yani Cahiliye kibri, kabile gururu, ebedi kabile düşmanlığı, intikam hissinin mukaddesliği, barışıp uzlaşmanın reddi ve Arab müşrikliğinin diğer bütün vasıfları gibi İslam’ın, ortadan kaldırmak istediği şeylerdir. “Kim yalan söz ve cehl’i (yani kaba ahlakı) terk etmezse, muhakkak ki onun yeme ve içmesini bırakmasına Allah'ın hiç de ihtiyacı yoktur” -Ebu Hureyra böyle rivayet ediyor. Bu hadisten de açıkça görüldüğü üzere, cehl tabiri eski Arab şiirinde gördüğümüz üzere nasıl anlaşılmışsa, Islam'ın ilk devirlerinde de öyla anlaşılmıştır. Ca’fer ibn Eba Talib, Habeş kralına şöyle konuşturulur, "Daha önceleri biz Cahiliyenin mensubları olan bir kavim idik, putlara tapardık, ölmüş hayvan eti yerdik, fuhuş ederdik, kan akrabalığına kıymet vermezdik, sadakat vecibesini yerine getirmezdik, bizden kuvvetli olan kimse zayıfları ezerdi (yiyip bitirirdi) Soyu, doğuluğu, eminliği ve iffeti bizce malum olan kendi aramızdan bir Peygamberi Allah bize gönderinceye kadar biz böyle idik, o bizi Allah'a davet etti ki, biz onun birliğini tasdik edelim ve ona ibadet edelim, biz ve ebeveynimizin ondan başkasına taptıkları şeyleri yani putları ve taşları bir kenara atalım; o bize doğru konuşmayı, emaneti yerine getirmeyi, akrabalık bağlarını gözetmeyi, himaye vecibelerini yerine getirmeyi, haram şeylerden ve kan akıtmaktan uzak durmayı; menfur günahlardan ve kötü söz söylemekten uzak durmayı emretti, öksüzün malını yemeyi, iffetli kadınlara iftira etmeyi vs.'yi yasak etti." Ve müşrikleri İslam’a davette onlardan —ibadete aid değil- neredeyse sadece ahlaki şartlara riayetleri istenir; mesela, 'Akabe'de, on iki yeni Müslüman olmuş Medinelinin bey’ati aşağıdaki şartlar altında vuku buldu: Onlar Allah'a şirk koşmayacaklar, hırsızlık etmeyecek, zina yapmayacak, çocuklarını öldürmeyecek ve iftirada bulunmayacaklardı. Eski islamiyet Cahiliyyenin zıddı olarak bu nokta-ı nazarı öne sürmektedir. Islamiyetin ibadetle ilgili ahkamı da zikredilir, fakat Cahiliyyeye aykırı olacak hayat, hassaten, cansız şeylere ibadetten uzaklaşılmasına ve ayrıca Peygamber' in ve Ashabının Cahiliyyenin esas vasfında müşahede ettikleri gayr-i ahlaki ve zalimane muamelelerin terkine yöneliktir. Bu görüşe göre Cahiliyye, dini manada din diye adlandırılan şeyin zıddıdır ve her iki kelimenin zıddiyeti Islam'ın en eski zamanında malumdur."
Ama yine de ben marketlerde satılan hazır sallama çaylardan daha sallama bir kitap arıyorum diyorsanız İlhan Arsel okumanızı tavsiye ederim.
··
5,8bin görüntüleme
Kitap hakkında Youtube'de hakkaniyetli bir yorum da var:
Müslüman değilim öncelikle bunu belirteyim, Çalışmayı Bilimsel ve tarafsız bulmadım, çelişkilerle dolu:
- islam öncesi Araplarla ilgili kız çocuklarını erkekler değil kadınlar gömerdi, evet her kabilede yoktu, sadece zayıf ve fakir kabilelerde vardı, nedeni ise aileye yük oluşturması,
- Meleklerin Tanrının kızı olduğu inancı Kuranda bahsi geçen ayetlerde Kuran’ın Tanrısı “erkekleri kendinize, kızları Allah’a nispet ediyorsunuz” diye bu düşünceyi eleştirir, Arap toplumu Ataerkildir. İslamdan önceki dönemde de o dönem çağdaşı olan bütün toplumlarda olduğu gibi kadın değerli falan değildir, islam öncesi Arap toplumu güçlünün zayıfı ezdiği sınıfsal uçurumların olduğu çok acımasız bir toplumdur. İslam öncesi Arap toplumunun islamın kaldırdığı berbat adet ve gelenekleriyle ilgili bir çok şey yanlı bi şekilde verilmemiş, çarpıtma var
- Kan Davalarının kaldırılması,
- Sonucu Hür kişinin köleliğine kadar giden, tefecilik, faiz uygulamasının, kaldırılması
- Erkeğin sınırsız evlilik hakkının ? Kaldırılması.
- Mekke de şehrin merkezinde bulunan kırmızı bayraklı özel Fuhuş Çadırları, Burayı işleten kadınla zaman oluyordu 10 tane Mekke Godamanı, birlikte oluyordu, kadın hamile kalıyordu. Kadın kimi derse çocuğun gayri meşru babası o oluyordu. Bu uygulama kaldırılmıştır.
- ayrıca; o Deve işi de öyle değil. Evet, o Deve salınırdı, binek vurulmaz, kullanılmazdı ama Deveye de hiç bir şey verilmezdi ? Allah’ın Devesi, Allah doyursun denirdi, çoğu açlık ve susuzluktan ölürdü,
Yani
Bu tür çarpıtma, taraflı bilimsel ve tarafsızlıktan uzak yaklaşımlar, sempati yerine antipati oluşturacaktır ve Müslümanlığı daha güzel gösterecektir (?) Bunun yerine tarafsız bi şekilde, islamın akılla bilimle çelişen yerlerini göstermek daha akıllıca olacaktır, sonuçta insanlar aptal değil, Müslüman kaynakları da, müslüman olmayan kaynakları da okuyorlar, karşılaştırıyorlar.
Batılı Oryantalistler bu konu da çok daha iyi tarafsız ve bilimsel yaklaşıyorlar ve Araştırmalarını ciddiyetle yapıyorlar.
Adam bu kitap örneğiyle komple İlhan Arsel kitaplarını özetlemiş. Ben şahsen bir sürü doğru olmayan bilgiyi ortaya attığı için İlhan Arsel'den nefret ediyorum. Adam sadece yobaz yetiştirmeye sebep oluyor ve insanlara üstten bakan iğrenç bir dili var. Adama cahil dediysem kendi gibi düşünmeyenleri cahillikle suçlaması sebebiyledir.
Böyle kitapların metonu da anlattığını söyleyebileceğim bir video youtu.be/uUNPCDHHRvg
Kitabı youtubeden dinleyerek yorumlamıştım. Hz.Ömer'in babasının kafasını kestiğinden bahseden rivayetin kaynağını öğrenmek üzere değerli vaktimi ayırıp kütüphaneye girdim. Şii bir yazarın kitabını adres göstermesini beklediğim rivayetin kaynağı Mevlana'ymış. Fihi Ma Fih'te geçiyormuş hakkaten. Mevlana'nın halka anlattığı menkıbelerde kaynak bulmak mümkün değil zaten ararsak içinde bin türlü zayıf, uydurma rivayet görürüz ki öyle olduğu da söylenmiş zaten makalelerde. İşin bu kısmı önemli değil ama temel hadis kitapların hiçbirinden, tarih kitaplarından hatta şii kaynaklardan bile kaynak veremediği rivayeti tee 13.YY'da yaşamış ve tarihçi olmayan bir şahsiyetten vermek çok komik valla. Bir de eldeki bütün kaynaklara ters düşmesini göz alarak tek başına karşı iddiada bulunma cesaretine sahip olması ayrıca düşündürücü. Kitap diye okumak zorunda kalıyoruz bu zırvaları yav. Cem Karaca'dan Bu Son Olsun şarkısını kendime armağan ediyorum.
Tabiî İslâm kaynaklarını sizin aksinize pek incelemediğim için ayrıntılara girildiğinde böyle tuhaflıklar döndüğünü görmek beni kendime gülmeye zorluyor. Bazenleri çok kolay gaza geldiğimi fark etmemi sağlıyor :D Özelikle böyle tafsilata girdikçe sadece Arsel okumak (ya da sadece bir başkasını okumak) yanlış bilgiyi özümsememe sebep olabiliyor. Bunu son bir yıldır daha net fark ettim. Gün içinde incelemeyi bir daha okuyup daha iyi anlayacağım. Güzel olmuş. Elinize sağlık :)
Ben sadece sağdan cumhuriyet okurken aynı şeyleri hissediyordum. Soldan okuyunca daha adil olabildiğimi gördüm. Hiçbir sistem ya da kişi bütünüyle kötü olmaz. Böyle kitapların zararı bu. Fazlasıyla nefret yüklüyor. Sağın fikirlerini derinden etkileyen tarihi bir kitabı okuyacakken son sıralara atmamın sebebi buydu benim de. Onu okurken de diğer kitaplarla karşılıklı geniş vakitlerde okurum diye vazgeçtim. Konu ne olursa olsun yol bu olmalı yoksa bir fikrin doğrusu da yanlış aksettiriliyor böyle yazarlar tarafından.
Rica ederim ben teşekkür ederim.
1 sonraki yanıtı göster
Güzel bir eleştiri olmuş. Kaleminize sağlık..
Eyvallah hocam, teşekkür ederim :)
1 sonraki yanıtı göster
Arsel ve benzeri zamazingoların omurgaya muhtaç görüşlerinin güzel bir kritiği olmuş. Teşekkürler.
Bu yorum görüntülenemiyor
Ohh şükür bitti, yarım saat falan sürdü galiba jsjs başlıksız kalmış incelemen şey yapabilirsin : Hangi İlhan Arsel, Atilla İlhan olsaydın daha hoş olurdu da neyse :d Allah razı olsun inceleme için böyle çelişkili yönlerini ortaya koyduğun için, bize de paylaşmak düşer
jasgasjfasjgsa olabilirmiş cidden :D Amin kardes, cümlemizden. Eyvallah :)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.