Steril bir yaşam sürme çabam artık suçluluk duygusu kaldıramayacağımdan. En küçük suçluluk duygusu beni allak bullak etmeye yetiyor ve iptal oluyorum... Seçimlerimi bu nedenle suçluluk duymayacağım davranış biçimlerinden yapıyorum yıllardır. Fakat bu son derecede kısıtlı, son derecede kalitesi düşük bir yaşama mahkum ediyor beni Sosyal bir varlık olduğum gerçeğini elimin tersiyle itiyorum hep. Yeni biriyle tanışmak, tanımadığım bir çevreye girmek vb... durumlarda mutlak surette hastalanıyorum. Paranoyam bırakmıyor yakamı. Zorunluluk nedeniyle bu tür ilişkiler yaşadığımda, hele ilişkiyi az çok sürdürmek zorunda kaldıysam bir cehennemde yaşıyorum. Sosyal çevremi çok sınırlı tutuyorum bu korkuyla ve bu defa iyice katlanılmaz bir yaşam... Aynı yüzler, aynı sesler, aynı davranış kalıpları, giderek bu kısıtlı çevredeki insanlara benzemek. Kısırlaşmak yani... Bu kısırdöngü, boynumda bir ip varmış duygusu uyandırıyor. Hafif bir rüzgarla sallanıyor bedenim bir o yana, bir bu yana... Bu, ölüm demek... Bu, nefes alamadığın durum sonsuza kadar sürecek demek... Asosyal bir insan kendini gittikçe derine çekmekte olan bir bataklıkta, hiçbir şey yapamadan son nefesini vermeyi beklemektedir. Yalnızca gözleri ve beyni çalışmakta bu insanın. Az kaldı... Bir süre sonra çamur bütünüyle yutacak onu ve kendi elleriyle kendini içine hapsettiği o kısıtlı yaşam da yok olacak...
·
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.