"Dağılmış kumral saçlarını yoluyor tırnaklarıyla yüzünü kanatıyordu. Acı onu insanlıktan çıkarmış, tuzağa düştüğü zaman korkusundan kendi kendisini paralayan bir canavar yavrusuna
benzemişti. Fakat onu görüşüm dediğim gibi su başlarında gül bahçelerinde olsaydı bilmem bu kadar sevecek miydim? ... Benim için sevmek bir başka insanın vücudundan ruhundan bir parça hükmüne girmek onunla beraber gülüp ağlamak ıstıraplarını
paylaşmak demekti."
Sayfa 91 - İnkılap YayıneviKitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.