Bu sıralar kendimi sürekli depresyonda hissediyorum. Sürekli yalnız kalmak, kafamı yastığıma koyup kendimi hüzünlü şarkıların koynuna bırakmak istiyorum. Bardaktan boşanırcasına sırılsıklam, bilincini kaybedecek kadar sarhoş ve salya sümük ağlayacak kadar sulu göz olmak istiyorum. Neyin ağrısı, neyin sancısı veyahut neyin acısı bu? Beni böylesine abluka altına alan. Duygularıma, beynime çöken. Engelleyemediğim bu güç ne?
Hiç kimseyi, yaşattıkları hiçbir şeyi unutamıyorum! Affedemiyorum!
Beynimin içine yerleştikçe derinleşen bu hatıralardan kurtulamıyorum. Pişmanlık mı bu duyduğum? Bilmediğim bir kaybetme korkusu mu? Ya da belki de tükenmişlik? Onun beni özlediğini bilmek istemiyorum. Geride kalan hiçbir şeye aralık kapı bırakmak istemiyorum. Orda bıraktığım kız çocuğuna dönmek istemiyorum!
*O beni kaybetti ben onu değil!* demek istiyorum kendime. Kaybettiklerimin kitabını kapatmak istiyorum. O kadar çok şey istiyorum ki, yeryüzünden tamamen silinmek istiyorum!
Yine de hep bir huzursuzluk hali var üzerimde. 1 günlük mutluluğum yerini 10 günlük hüzne bırakıyor. Neden bu kadar çok düşünüyorum? Neden bu kadar çok şeyi düşünüyorum? Neden bu kadar her şeyi sorguluyorum? Kafamın içini kesip alsınlar istiyorum. Beni bu durumdan kurtarsınlar istiyorum. Mutluluk değil huzur istiyorum!
Kimseyi sevememek korkusu var içimde. Her çıktığım yoldan eli boş dönmek korkusu. Öyle ki daha kalbimin kapılarını sonuna kadar açamıyorum bile kimseye. Güvenemiyorum. Üzülmeyeceğimin garantisini göremiyorum. Yeryüzünde hiçbir yerde yok zaten bu. Çok sevilmekten de korkar olmuşum. Artık aşk denen yükü kaldıramıyorum.
İçimde neler neler var. Hele kafamın içi ne düşüncelerle dolu. Bunları yazıya dökmekle bitecek gibi değiller üstelik.
Ailem, işsizlik, çok sevilme korkusu, hata yapma korkusu... Canıma tak dedi artık. Beni neden bu hale getirdiler? Benden ne istediler? Lanet olası bir mutluluktu, huzurdu yaşamak istediğim. Neden beni hep yalnızlığıma hapsetmeyi seçtiler? Tükendim artık. Sebebim oldular. Her geçen gün kan kusturdular. Yaşamaktan soğuttular. Kimseye içimden gelerek konuşamaz hale geldim. Öyle soğudum ki her duygudan. Yeryüzünü bana zindan ettiler. Merak ediyorum, herkesin mi derdi benim? Ortadan kaldırmak istiyorum kendimi. Yok olmak istiyorum. Sırf onlar rahat etsin diye. Herkesten bıktım çünkü. Sağım solum yalan dolan. Hep 5 kuruş etmez samimiyetlerle dolu hayat. Herkes yalancı! Yara açmak için geliyorlar hayatına insanın. Yaralamaya, yaralı bırakmaya bayılıyorlar. Ağızlarına ezber edilmiş sevgi sözcükleriyle daha kaç yüreği aşktan soğutacaklar! Beni asla anlayamayacaklar. Bir gün hepsi kurtulacaklar. Hiç düşünmeden kendimi o boşluğa bırakacağım. Sürükleneceğim boşlukta. Hayata veda edeceğim. Herkes beni hep kötü bilecek. Ben hep üzüleceğim. Gittiğim yerde bile hep üzgün olacak yüreğim. Boğazımda ne hevesler, ne mutluluklar bıraktınız. El birliğiyle şu ele avuca sığmaz yüreğimi yaktınız. Hayatımı kararttınız. Ama içinizde o azabı bırakıp gideceğim. Varlığı bilinmeyenin yokluğu değer kazanır bu hayatta. Sizde yokluğumda anlayacaksınız...
A.U