Demek 2016'ya bu kitapla veda etmek nasipmiş. Çehov 'u darbe girişiminden bir gün önce okumuştum ilk kez. O'Henry'yi de çok soğuk bir yılbaşı günü, rahmanlar sahilinde, günlerdir aç kalmış gibi ağlayan kedilerin, martı seslerinin arasında, Yalova ve diğer bütün karşı kıyı, her yer kar kaplı ama tertemiz bir gökyüzünün altında uzanmış yatarken okudum. İlk kez okuyacağım için bir anlamda zar atmak gibiydi, elbette adını duymuştum yazarın ama bana Çehov gibi sevgi hissettirecek, anlatımından karakterlerine dek Çehov izleri bulunan, insana tebessüm eden bir yazar okuyacağımı kimse söylememişti, ben de durup düşünmemiştim bir an için. Daha ilk hikâyede ağladım. Bir sonraki hikâyede güldüm. Bir diğerinde etraftakiler adam delirdi diyecekler diye korkmadım değil ama kahkaha atıyordum. Korkunç olaylarla geçen 2016'nın son güzelliği olsun bu bana. Dünya cehennem gibi bütün kötülerin savaş alanıyken; insan, hayvan ya da ağaç biz bütün masum ve mazlumların ah edişleri göklere ulaştı...ölen ölene..giden gidene. Bütün bir seneyi düşündüğümde kitap yapraklarının güzel kokuları ve bana hatırlattıkları, anılarımdan kopup gelen nice güzellikler bir kenarda boynu bükük bekliyor, çünkü Sefer'in öldüğünü ya da Selçuk 'un toprak altında kaybolup giden bedenini düşününce, ya da nice güzel masum canın sokakta yok olduğunu gördükçe, şu hayat denen keşmekeşin içerisinde debelenen bizler bir vatan-i aslî hayali ya da ümidiyle bir an önce gitmeyi dilerken içimizden sessiz, kitaplar ve yine edebiyat işte, bir teselli gibi önümüzde uzanıyor ve kitap yaprakları çevrildikçe, bizi kötülükten koruyan bir şefkat kucaklaması gibi o rüyanın içine savruluveriyoruz. Bu sitenin en önemli özelliklerinden birisi, benim için, aklıma gelmeyen bir şeyin gerçekleşmesini sağlamak oldu..çünkü ben burada yaşadığımı düşünüyorum. Sadece okumak değil; konuşmak ve söylemek, hayatımın akıp gidişini, çok meçhul de olmayan bir gelecekte bitişine dek bekleyişimi de anlatmak için de buradayım ve anlattıkça hayat boyu biriktirdiğim her ne ise onu anlatabildiğimi ve bunu yapabildiğimi, burada kendim gibi olabildiğimi görüyorum ve bu bana büyük bir keyif veriyor. Dışarda, dünyada olduğu kadar burada da yaşadığımı düşünüyorum. Tek başıma okuduğumu düşünmüyorum çünkü, bu kalabalık hissi bana çok iyi geliyor..Faruk Duman'ın büyülü ormanını burada arşınladım kitaptan kitaba, burada tanıdım Çehov'u, Conrad'ı bir kez daha burada okudum. Okuma geçmişim kendi tarihime karıştı, aldığım edebi lezzetin arttığını hissettim. Burada yüzünü görmeden, sesini duymadan sevdiğim kitap dostlarım oldu. Belki de burası Duman'ın anlattığı o büyülü ormanın bir parçasıdır bir yandan da...ormana girip kaybolanlara yol gösteren o parsın gölgesi buralarda da vardır belki...olamaz mı? Her yeni yazar bir olasılık gibi seriliyor önümüze. Bunca kötülüğe, bunca insan olamamışın dünyaya duyduğu şehvete karşı ille de edebiyat diyen bizler, burada yaşayanlar, edebiyatla büyüyen bizler, biz yalnızlar onlar kadar güçlü değilsek de zayıflığımızla hayattayız ve kitaplarımızla, hüsn-ü sabırla sabrediyoruz. Dışarıdaki korkunç soğuğun, artık geceleri gelmemeye başlayan elektriğin, otuz beş sene öncesi hatırası mumların ve karanlığın arasında, herkes ve herşey artık savaşırken ümitle yaşamaya çalışıp, birbirimize ve bizim gibi olabilecek nice diğerlerine "iyiki edebiyat var" diye fısıldıyoruz, "iyiki edebiyat var". İyiki edebiyat var...
