keşke kırılgan olacağıma düpedüz alıngan olsaydım. o zaman işim kolaylaşırdı. hızla hoyratlaşan bir toplumda gücenikliklerimin sayısıyla başa çıkamayacağımı anlar, bu eğilimimi daha nesnel ölçülere vurmayı denerdim.
oysa kırılgan yapının temel özelliği, kırk yılda bir, ama tam anlamıyla kırılması. yıllar önce, bu huyumu bilen bir dostum bana olmadık bir oyun ettikten sonra özür dilemişti: affedersin.
ben de aramızdaki ilişkinin nasılsa eski sıcaklığına asla dönmeyeceği bilinciyle, "peki affettim," demiştim; akrebi, soktuğu için suçlayamazsınız ama yoluna çıkmaktan kaçınabilirsiniz.
vurucu gözlem o anda geldi:
"zaten sen affedersin de bağışlamazsın."
Sayfa 439
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.