"Karartılmış gökyüzü, yıldızlar kendilerini patlatıp yok olmuşlar asırlar önce. Anıların işgali altında yine zihnim, zaman kırık ve eski bir saatin kadranları arasında can çekişip paslanmıştı. Köhnemiş ve körelmiş duygularımın cesetleri içimi çürütmüştü. Kalbim kan pompalamak dışında bir işlev görmüyordu artık. Tanrılar bana yalnızlığı avuçlarında içirtmişti gecede. Kurduğum bütün cümleler kırılıp dökülüyordu. Ölsem yeridir dediğim anlardan çok geçtim. Kendimi bilmeden, bulmadan çıktığım bütün yolculuklarda benliğimi kaybettim. Kaybettiklerime yanmakla geçti ömrüm. Yorgunum ve durgun, anlamsızlıkların içinde ve ruhumda sayısız yara bereyle kimseye bulaşmadan yaşıyorum. Yaşamım nasıl olur artık merak etmiyorum. Dizginlerini koparıp dörtnala koşan ve uçurumdan düşüp her yeri kanayıp, kırılan ama hala nefes alan bir at gibiyim artık. Dalları ateşe verilmiş, kurumaya yüz tutmuş bir ağaç gibi. Kanatları kırılmış ve artık uçamaz olmuş bir kuş gibi. Gördüğüm son ışıklar söndü, inandığım ne varsa yerle yeksan, nerde duracağımı, nereye gideceğimi, ne yapıp yapamayacağımı bilmiyorum artık. Kocaman boşluklar arasında kayboldum."
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.