Biliyordum ki yaşam doğduğun an değil, korkuların öldüğü an başlardı.
Ve yaşamak içine ilmek ilmek işlenen korkuların zincirini parçalamaktı, başını göğe kaldırıp bulutların ardında kalan güneşi görmeyi beklediğin an duyduğun heyecandı. Ne kadar üzülsen de bu defa bitti, yolun sonundayım, ışıkları kapattılar, ben kayboldum, desen de dünya dönmeye devam edecekti. Biliyordum, belki o bulutlar hemen dağılmazdı ancak çok dikkatli bakarsan, nefesini tutup bıraktığın o ufak zaman diliminde bile onların hareket ettiğini fark ederdin.
İki kalp atışı arasındaki andı yaşamak.
Sayfa 262 - Ephesus yayınlarıKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.