Sözler boşluğu döven seslere dönüşünce, sükût dünyanın en uzun cümlesi oluyor.
Bazen kendini çok fazla anlatmanın da, karşındakine ispat etmeye çalışmanın da bir anlamı olmadığını düşünüyorum.
Bir şeylerin kapısını açmadıkça zihinde,bir karşılık bulmayınca sözler muhatapta, konuşmakta boş vakit harcamaktan öteye geçmiyor.
Bir süre sonra anlattığın hiçbir şeyin anlaşılmadığını anlıyor insan. Bunca saat ne konuştum diyorsunuz kendinize. Zaman kaybından öteye gitmediğini anlıyorsunuz sonra.
İşte böyle bir duruma düşünce ve zamanın elimden hızla akıp gittiğini fark ettiğimde;
Susmanın konuşmaktan daha hayırlı olduğunu anlıyorum.
Bu sebeple susmak gerek zamanı yakalamak için, zamanın bir yerinden tutmak için kendi işine bakmak ve yoluna devam etmek gerek.
Ya güzel bir söz söylemeli tüm boşlukları dolduracak ya da susmalı anlaşılmadığında...