devrimci bir hücre eyleme geçti; kardeşinin öcünü alacağız.
Gustavo bir karşılık vermeden bakıyor ona. Ne diyebilir ki? Düşünmeye devam ediyor:
“İnsan nasıl oluyor da canavar kesilebiliyor, böylesine sadist olabiliyor? Böyleleri için adam öldürmek bir zevk olmalı, bir kadınla yatmak gibi. Hayır, anlamsız bu. Zevk için insan öldürülemez. Acı veriyor işkence ediyorlar, evet ama öldürmek, hayır… olamaz. Herhalde bir zevkin tanığı olanı yok etmek, işkencenin canlı anısını ortadan kaldırmak için… Ama zaten ölmüş bir insan ne diye asılsın?”
- Öldürmek, yok etmek, bu onların yaşam biçimidir, diyor Gustavo. İrene söylediklerini iyice seçemiyor, dinliyor onu.
- Evet, diyor, evet. Ama kardeşim ölmüş, cellatlarıysa kıllarına bile dokunulmadan yaşamakta.
Gustavo önce İrene’ye cevap vermiyor, sonra alçak sesle:
- Biliyor musun, enstitüde devrimci bir hücre eyleme geçti, diyor. Kardeşinin öcünü alacağız. Sen de hücremizde çalışarak bize yararlı olabilirsin.
Sayfa 127 - Yar YayınlarıKitabı okudu
·
71 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.