Merhaba, Öncelikle kitap çok dram ağırlıklıydı ve dramı sevmeyen, hemen sıkılan birisi olarak kitap beni sıkmıştı bir okuyor bir bırakıyordum bu döngü bir kaç hafta sürdü. Ben yolda çiçek bulsam bu onlara dram olarak yansıyordu resmen. Ben bir kitabı okuyorsam ya dertlerden sıkıldığım için biraz kafamı dağıtmak için okuyorumdur ya da bir parça eğlenmek için okuyorumdur ama gel gör ki No.26 bu iki kategorinin içinde de yer almıyordu. Kitapta her gülümsediğimde karakterlerin bağına bir şey geliyordu bu benim kem gözlülüğümden mi yoksa yazarın hayat acımasız be gülüm her üzüldüğünde başına bir şey gelecek deme şekli miydi pek anlamadım doğrusu. Kitaptaki olayların çok hızlı gelişmesine de değinmeden geçemeyeceğim 2 aydır tanıdığın birisiyle resmen evlenecek kadar birbirinizi seviyorsunuz ve bu ayın 1 ayı beklemek üstelik diğer bir kaç haftası da Mine'nin acı çekmesi nedeniyle Efe'ye pas bile vermemesi ile geçiyordu. Ve son olarak kitapta beni boğan kısımlar çok vardı. Mesela Efe'nin Mine' ye ikide bir iltifat etmesi. Tamam arkadaşlar ben demiyorum ki kimseye iltifat etmeyin hatta hep toxic ilişkiler kurun ama bu kadarı da fazlaydı. Şimdi o sayfaları açık tekrar okuyun benimle aynı düşünceye sahip olacağınıza kalıbımı bile basarım. Beni boğan bir diğer kısım kitapta boş betimlemelerin bulunması sanki kitap "Gel zaten olay akışları sana ağır gelmedi gel bir de bölüm sonu betimlemeleri ile de canını sıkayım" dediğini hissettim ve buda paragraf atlayarak kitabı okumama vesile oldu. Bakın yemin ediyorum ki kitabın final sahnesini okurken baktım Efe Mine'ye evlenme teklifi ediyor bir paragraf daha okudum ve kitabı kapattım. Onun dışında kitaba öylesine süs olsun diye karakterler olmasıydı mesela Doğukan bize ne kazandırdı kocaman bir HİÇ. Geldi o karakterler sadece yarım sayfa daha fazla değil o yarım sayfada kavga etiler sonra karakterin ismi resmen bir daha geçmedi kitapta. Bunu gibi Ece'de öyleydi sanki bir sehpanın üstündeki bir biblo gibiydi. Geldi çizgi film izledi, kurabiye yedi, Efe eniştesini övdü ve uyudu bütün kitap boyunca sadece bu maratonu izledi. Ve kesinlikle bu ayrıntıya da değinmek istiyorum. RENGARENK ACILAR ŞARKISI BİR HARİKAYDI DOSTUM. Benim eleştirim bu yöndeydi belki ağır konuşmuş olabilir ve benim en son isteyeceğim şey eleştiri platformundan linç yemem. Bu satırı okuyan kişi, bu yazıyı tamamen eğlence amaçlı yazdığımı hesaba katarsın. Umarım linç yemem.d Sağlıcakla kalın...

No: 26Beyza Alkoç · İndigo Kitap · 20219,1bin okunma

·

1 artı 1'leme

·

124 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Melek KILINÇ