"Evet, Alfred, sen benim dostumsun." Haplo elini uzattı -güçlü, sırtına mavi rünler işlenmiş elini.
Alfred elini uzattı -beyaz, büzülmüş, çıkıntılı boğumları ve ince kemikleri olan, eti soğuk ve korkudan yapış yapış elini.
İki el buluştu, birbirini kavradı, sıkı sıkı tuttu.
Bir nefret uçurumunun iki yakasına uzanan iki kişi. O anda, Alfred içine baktı ve kendini buldu.
Artık korkmuyordu.
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.