"Neye dokunsam kırıyorum ya da kendim tuz buz oluyorum. Nereye gidersem, hep geç; nerde değilsem orda evim. Koştuğum zaman bacaklarımda ağrılar, durunca canımi yakıyor gitmediğim yollar. Herkes hayata bir yerinden tutundu bana yer yok. Ne olacaksa olsun artık. Ben, halledemedim.
Bu, kaybedilmiş bir savaşın ardında bıraktığı lirik sessizliğin hikayesi. Ben mağlup olmam diye çıktığım o yolda, eve dönüşün izahı. Gırtlağımda bir harfle eve döndüm bu gece. Sırtımda kimsesizliğim, yanımda kocaman bir boşluk. İlk yenildiği yerden eve döner insan hep, bilirsin."
Nereye gitmek istiyorum ki.
Nereye gidebilirim ki.
Sürekli gitmek istemek de, bi yerde,
Hiçbir yerde olmak istemek değil mi?
Olabileceğim bir yer kaldı mı?
Hiçbir yerdeyim.
◇ 
Tezer Özlü ◇
Herkesin bahar bahçe olduğu yerde, yaprakları dökülmüş kuru bir ağaç olma hissi göğüs kafesini tarumar edecek her gece. Aynalardan kaçacak, kurtulamayacaksın her seferinde. En babasız evlerin odaları; üzerine gelecek, korkma buna dayanırsın. Sevgisizlik de iyileşecek, bilirsin.
Baudelaire’in; "Ben nerede değilsem orada iyi olacakmışım gibi gelir." dediği yer. Bilirsin; evi yol olanın, kaldığı her yer gurbettir. Ve evi yol olanın, yol ayaklarına birikir.
Kalıcı bir yer edinemeyen kişi için, kalıcılığın tek yeri, yoldur.
Yerini yitiren, yeniden yerleşemez.
◇ 
Oruç Aruoba ◇
Herkesin gittiği her şeyin bittiği tüm anlar, yürüdüğün yollar karşına dikilecek bir an. Bir akşamüstü ansızın gideceksin herkesten, kendini bile terkedeceksin sonra geçecek. Aradığın her şey vazgeçtiğinde kollarını açacak, sarıl. Bazen bulunmak için kaybolman gerekir, bilirsin.
Sen senden kurtulursan olduğun yerde de mutlu olursun ...yani hiçbir zamn
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.