Herkese merhaba. İnsancıklar, Dostoyevski 'nin ilk kitabı. 1846 yılında Dostoyevski 25 yaşındayken bazı borçlarını kapatmak için yazdığı bu kitap yayımlandı. Kitapta Varvara ve Makar' ın birbirine yazdığı mektupları okuyoruz. Akıcı gibi ama değil de... Ama akıcı da. Her satırda aynı kelimeleri kullanması aşırı boğdu beni. Sayfa 70 adam 80 kere "canım" dedi! İki de bir 'canım', 'meleğim' iltifatlarını göre göre o kadar bezdim ki bir ilişkim olsa ve bu iltiflardan birini kullansa direkt ayrılırım. Dostoyevski'nin hayatını merak ediyorsanız alıp okuyun ama benim pek de hoşuma gitmedi. Yazar kitabı yazarken aklına borçlarını kapattığı günleri getirince heyecandan aynı kelimeleri tekrarlamış resmen . Sürükleyici değil ama "Allah aşkına acaba sonunda ne olacak," diye merak ettiğiniz için sonuna kadar ulaşıyorsunuz. Şimdi çok da edebi bir yazı olmayacak ama gerçekten okurken bunları hissettim. Saf ve temiz haliyle aktarayım. Yaşlı bir rahip kendinden yaşça küçük birine aşık olduğu için yazdıklarına ne kadar dikkat etse de hanımefendinin aklı çok geride. Adam iki de bir "Yardım edebilirim," diyor ve illa para ile karşılamak istiyor. Ulan ikiniz de yoksulsunuz adam üstüne maddi olarak birine yardım edip kendini tatmin etmeye çalışıyor. Bir başka saçma bulduğum olay da şu : Adam kadına iç çamaşır gönderiyor. İç çamaşır?! Ve kadın şunu diyor" Ahh ne gerek vardı. Borca girmediniz dimiii. " Adam sana don göndermiş ablacım ikiniz de fakirsiniz adam sapık kendine gel. Ama sonunda adama iyi oldu. Bi orada rahatladım. Çok güzel alıntılar olsa da tekrar okumak istemem. Bezdim çünkü 'canım' sözcüğünden. .

İnsancıklarFyodor Dostoyevski · Can Yayınları · 201862,8bin okunma

·

122 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nisa Nur