Gidip gelen beyaz tüllerim, yıldızları taşıyor martıların kanatlarına.
Askıda kalan ekmeklerimi uçuruyorum son kez sandal kıyısındaki çocukların oyunlarına doğru. Gün sonunu bekleyen çocuklar! Yıldızların denizi gibi derin sevdaları var. Oyunları; taştan ve çıplak ayak üzeri oynanan ,gün batımını dinlemeyenlerden… Çocuklar işte… Şen olalar diyorum içimden . Bayram ömürlü çocuklar…
Kendilerinden uzun ve cılız çizilmiş diğer yarılarını kahve yanığı ağacın ardındaki gölgelerden buluyorum.
Sebat gösteren mektuplarımı gölgelerine sığınarak gönderiyorum.
Penceresi olmayan dilimin, taşlara kapalı olduğunu söylüyorum çocuklara.
Lüzumu yok sırdaş gönüllere diyorum deniz rüzgarının esintisi yeter. Beyaz tüllerin üzerinde gelen yosunların peşindeyim. Bir tarafa yığarsam bahçesi yosun yeşili olan bir ev yapabilirim.
Ve çocuklarla evin kapısını boyayıp Yosun Köşkü’müzün kapısında deniz duasını yapabiliriz.