Sanki uzun mesafeler boyunca yürümüş gibi yorgunuz ama geldiğimiz hiçbir yer yok.Sanki her şeyi çok seviyormuş gibi yapıyoruz ama dünyamız kaskatı, içinde neredeyse hiç sevgi yok.Sanki her düğümün çözümünü biliyormuş gibi konuşuyoruz ama her yaptığımızda, her söylediğimizle düğümler daha da çözülemez hâle geliyor.Milyon tane kitap deviriyoruz görünüşte ama o kitaplardan hayata yayılan hiçbir bilgelik yok.Herkes ne kadar doğruluk timsali olduğunu ispat etmenin derdinde.Iyi de hayatın fotoğrafına bu kadar eğrilik nereden karışıyor? 😁Bende işte aynen böle gülüyorum hayatın içinde bu eğrilik neden nerden geliyor diyorum.Sanki aynı derdin dertlisi ,aynı yolun yolcusu kocaman kalabalıklarmışiz gibi konuşuyoruz;bir küçük kıvılcım yetiyor oysa aramızda koca koca yangınlar çıkartmaya. Aramızdan biri bir diğerine "YALNIZ DEĞİLSİN !" dediğinde hepimizi üşüten bir yalnızlık rüzgarı esmiyor mu her yanımızdan.