Çocukluğum 1
Çocukken bir kaç mahalle aşağıya bir park yapılmıştı ilk parkıydı bulunduğumuz semtin . Sabah erken kalmama rağmen koşardım giderdim ki millet kuyruğa girmiş herkes anne ve babası ile gelmiş . Bekliyordum öyle sıra bana gelecek oysa ki anne veya babası ile gelen çocuklar hep önüme geçerdi . Bişey diyemezdim korkardım onlardan değil haa anne ve babalarından aman bişey derler diye hepsinin sıkılıp gitmesini beklerdim sıra gelmezdi eve geri dönerdim . Sonra bir gün baktım ki bardaktan bırak sürahiden boşalırcasına yağmur yağıyor . Hemen koştum gittim biliyordum ki o yağmurda kimse parka gitmez gidemez. Gelecek olsalarda anne ve babaları bırakmaz gelemezler yani . Gittim gidene kadar zaten ıslandım baktım ki kimse yok öyle sevindim o yağmur dinene kadar gelmedim öyle kaydırak ,dönme dolap ,salıncak daha biri sürü . Sonra eve gittim annem ne mi yaptı tabiki kızdı herkes salak bir sen akıllısın bu yağmurda gittin diye akşama hatta sabaha kadar konuştu . Anne veya baba olsaydınız da siz götürseydiniz diyemedim . Çünkü en ufak bir sözde diyordum ki günah anne ve babaya öyle konuşmak günah . Ve bütün sevincim ve mutluluğum kursağımda kalmıştı . Nereden mi aklıma geldi demirden yapılmış salıncak ve kaydırak gördüm .🤦🏻♂️
Petrikor️️
·
107 görüntüleme
Anne ve baba dendiğinde hep kursağımda kalmış çocukluğum derim .
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.