Resulullah (s.a.v.), bir savaş öncesi Müslümanları yardım etmeye teşvik ediyor. Verecek hiçbir şeyi bulunmayan Ukbe bin Zeyd, üzülüyor. Ellerini açıp gözyaşlarıyla Allah’a yalvarıyor: “Ya Rabbi, biliyorsun ki benim verecek hiçbir şeyim yok. Ben de senin rızan için kardeşlerime hakkımı helal ediyorum. Kim beni üzdüyse, kırdıysa, incittiyse, kimde alacak bir hakkım varsa, herkese hakkımı helal ediyorum. Ya Rabbi, benden de bunu kardeşlerime verilmiş bir şey, yapılmış bir iyilik olarak kabul buyur.” diye dua ediyor.
Bir gün sonra Peygamber (s.a.v.) mescitte soruyor: “Kim hakkını helal ederek sadaka verdi?” Ukbe, mahzun… Boynunu büküyor: “Benim ya Resulullah. Yoktu verecek bir şeyim…” Peygamber (a.s.), verdiği sadakanın Allah karında kabul olduğunu müjdeliyor Ukbe’ye.
İnsan, kurban olmaz mı böyle bir dine!
Sayfa 204
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.