İsa'nın tanrı oğlu oluşu meselesi
Pavlus'a göre "müjde" (İncil) kavramı Tanrı'ya aitse bile Tanrı'yla değil fakat "Oğul"la ilişkilidir. Pavlus, Roma cemaatine yazdığı mektubun ikinci cümlesinde, "Tanrı’nın Müjdesi" ifadesini kullanmasına karşın, devamında Müjde’nin aslında Oğul'la ilgili olduğunu öne sürmektedir. Aynı mektubun başka bir yerinde ise “Oğul'un Müjdesi" ifadesini kullanarak Müjde'yi bir kez daha Oğul'a has kılmaktadır. (Romalılar 1:9) Bu nokta aslında Pavlus'un “Müjde" (İncil) anlayışındaki temel bağlamı da teşkil etmektedir. Pavlus'a göre “Müjde" veya “Incil" denilen kavram, Tanrı'nın ya da İsa'nın sözleri yahut öğütleri değil, fakat Oğul'un ölümüne ve dirilişine yüklenen “kurtuluş"a dair Pavlusçu açıklamanın “iyi" haberidir. Dolayısıyla müjdelenecek olan da bizzat "Oğul"dur, yani ilahî bir varlık olan Oğulun dünyaya gelip bir süre insanlarla beraber bulunduğu, sonra insanlığın günahı için çarmıha gerilerek öldürüldüğü ve ardından da dirilerek göğe yükseldiğidir. Pavlus, Galatya cemaatine yazdığı mektupta bunu açıkça belirtmektedir: “Ama beni daha annemin rahmindeyken seçip lütfuyla çağıran Tanrı, uluslara müjdelemem için oğlunu bana göstermeye razı olunca...". Görüldüğü üzere Tanrı, Pavlus'u, ancak ve sadece Oğulu uluslara müjdelemek için seçmiştir. Yoksa Pavlus kendisine Tanrı'nın veya İsa’nın sözlerini veya öğütlerini duyurmak kabilinden herhangi bir görev biçmemektedir. İkincisi, Pavlus'a göre Tanrı her şeyi Oğul'a bağımlı kılmıştır: “Her şey Oğul'a bağımlı kılınınca, Oğul da her şeyi kendisine bağımlı kılan Tanrı'ya bağımlı olacaktır". ( 1. Korintliler 15:28) Üçüncüsü, Pavlus, Oğul'un paydaşlığında buluşulmasını istemektedir. (1. Korintliler 1:9) Başka bir deyişle İsa'nın sözlerine ve öğütlerine iman etmek değil, fakat Oğul'un (Pavlusçu açıklamadaki) statüsüne iman ederek onun "“kurtarıcı" paydaşlığında buluşulması Pavlus teolojisinde temel bağlamı teşkil etmektedir. Bütün bu örneklerden Pavlus'un "Mesih" olan Isa'yı Tanrı Oğlu tabir ederken, onu Tanrı karşısında insanlık adına bir “kurtarıcı", Tanrı ile insanlık ailesi arasında bir tür "arabulucu" ya da "şefaatçi" gibi gördüğü anlaşılmaktadır. Tanrı Oğlu, her hâlükârda Pavlus için (Yahudiler arasında kullanılageldiği şekilde) sıradan insanların değil, fakat Mesih'in üstlendiği kozmik boyutlu (kurtarıcılık) görevi açısından ancak beşer ustü bir varlığın taşıyabileceği veya taşıması gereken bir unvandır. Pavlus böylece İsa'yı Tanrı Oğlu şeklinde tanımlamakla onu beşer üstü (ilahî) bir statüye yükseltmiş olmaktadır.
Sayfa 277Kitabı okudu
·
60 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.