" Gömütün kapağı hep açık, ölünceye dek - yaşadıkça uçuşan anları, düşünceyi ve duyumları bir bir atıyoruz içeri, sonra, hiçbir şey biriktirilemez, üretilemez duruma geldiğinde kendimiz giriyoruz ve örtüyoruz kapağı üzerimize."
Sayfa 398 - İstanbul ve Sonrası
·
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.