İlksöz: Hayat dediğin bir nefes: aldın, verdin, aldın, verdin, aldın... veremedin. . Otobiyografik serinin üçüncü kitabında, önceki kitapta Kiler'de cenneti bulan Bernhard bu kez cehenneme düşer. Hayatında önemli bir yer tutan, çok sevdiği büyükbabası aniden rahatsızlanıp hastaneye kaldırılır. Bu büyük üzüntü, Bernhard'ın ciğerlerindeki rahatsızlığı ortaya çıkarır. Büyükbabası hastanede diye üzülen Bernhard, kendini hastanenin en kötü yerinde bulur, Ölüm Koğuşu. . Ölüm Koğuşu, akciğerlerindeki rahatsızlıklarından dolayı hastaneye getirilen ve ölümü beklenen hastalarla doludur. Hastalar kendilerinde olsa bile, rahatsızlıkları ileri seviyede olmasa bile, doktor ve hemşireler tedaviden çok onların ölümünü bekler. Bernhard da bu koğuşta ölümü beklenen hastalardan biridir. Günlerce kaldığı bu koğuşta yaşadıklarını, olanları vurucu bir şekilde aktarır. Doktor ve hemşireler her gün gelip onu kontrol ederler, daha doğrusu ölüp ölmediğini. Ve her gün ölmediğine şaşırırlar. Burada yaşananlar azmış gibi, hasta, hastane, doktor, hemşire ve hatta hasta yakınları hakkında keskin eleştirilerini ve düşüncelerini esirgemez bizden Bernhard. . Kitabın büyük bir kısmını hastanede yaşadıklarına ve düşüncelerine ayırır Bernhard. Hayat hikâyesi adına önemli bir basamak da bu süreçte yaşanır: edebiyatla tanışmak. Kendisine rol model olarak seçtiği büyükbabası yıllardır bir kitap üzerine çalışmaktadır. Her ikisinin yaşadığı hastalık süreci, zaten aralarında var olan bağı daha da kuvvetlendirir, büyükbabanın kitabı da müzik kadar önemli hâle gelir Bernhard için. . Ne kadar aktarsam da hastane ve Ölüm Koğuşu bölümü çok zor okunan bölümlerdi. Bir de bunu hastanede, hayatın uçları arasında gidip geldiğim zamanlarda (konuyu bilmeden) okuyunca daha da zor oldu benim için. Ne zorun var senin diye bırakmak istedim birkaç kez ama bırakamadım. Hastane, doktor, hemşire, hasta yakınları hakkında yazdıklarını okurken bazılarını birebir yaşamak, kitabı ve Bernhard'ın gözlem ve değerlendirme gücünü daha da arttırdı benim gözümde. Ama siz siz olun böyle bir ortamda, ruh halinde okumayın kitabı. Bernhard yolculuğuna devam. Sağlıcakla. Kitapla. . . . Sonsöz: Doğduğumuz andan itibaren ölmeye başlıyoruz, oysa yalnızca sürecin sonuna geldiğimizde öldüğümüzü hissediyoruz ve bu son bazen inanılmaz uzun bir zaman alıyor. Ölüm dediğimiz şey, yaşam boyu devam eden bir sürecin son parçasından başka bir şey değil. .

NefesThomas Bernhard · Sel Yayınları · 2016435 okunma

·

63 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Özcan